Στέλιος Ράμφος: Αναποδογυρίζοντας λοιπόν τα ευρήματα, μπορούμε να πούμε ότι η καθαρή εικόνα δια πλαγίου τρόπου που εμφανίζεται εδώ, είναι η βαθύτατη διάθεση των Ελλήνων να μην αλλάξει τίποτα. Η βαθύτατη ιστορική. Επομένως όλα αυτά που γίνονται είναι με τρόπο μεταμφιεσμένο, να κρατηθούν τα πάντα. Άλλωστε στην Ελλάδα κι ο εμφύλιος έγινε για να μην αλλάξει τίποτα. Και η εξέλιξη του 15, έγινε για να μην αλλάξει τίποτα, στο βάθος είναι αυτή η πραγματικότητα η ελληνική. Πότε θα αρχίζει να αλλάζει κάτι; Από τη στιγμή που θα αρχίσουμε να εκλογικεύουμε. Από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να έχουμε εσωτερική ζωή, και που με αυτό τον τρόπο να μπορούμε να βάζουμε απέναντι μας τον εαυτό μας.
55:00 Στέλιος Ράμφος: Εγώ ήθελα να πω ότι την πρώτη φορά που μιλήσαμε στους Δελφούς και σχολιάσαμε την έρευνα της «διανέοσις» είχα επιμείνει στον αντιφατικό χαρακτήρα των απαντήσεων που έδιναν οι ερωτώμενοι, εννοείται ότι δεν μπορούσα να πω τα ίδια σήμερα και αποφάσισα να σερφάρω διαφορετικά μέσα στη έρευνα. Να βρω δηλαδή κάποια κομβικά η κάποιο κομβικό σημείο, που μπορεί να είναι διαχρονικό, ανεξαρτήτως όλων των ευρημάτων που μπορεί να έχετε από τώρα ως την αιωνιότητα. Θα μιλήσω λοιπόν για αυτό. Πάντοτε το κριτήριο μου είναι βεβαίως να εντοπίζω πεδία μέσα από τα οποία, δεν αναδεικνύονται ιδέες, που τις σέβομαι, τις κατανοώ απολύτως, αλλά αυτό που κρύβεται πίσω από τις ιδέες και τη σκέψη, και που είναι τα συναισθήματα. Θα μιλήσω λοιπόν σήμερα για μία κατηγορία συναισθημάτων την οποία θεωρώ κομβικής σημασίας για να καταλάβουμε την Ελλάδα. Θέλω λοιπόν να πω ότι ξεκίνησα στην έρευνα από την ερώτηση με ποια από τα κατωτέρω κριτήρια μπορεί να θεωρείται κάποιος Έλληνας.
Ερώτηση: Nα υιοθετεί ελληνικά ήθη και έθιμα;
Απάντηση: 54 %
Δεύτερη σειρά να έχει Έλληνες γονείς. Πρώτο, έθιμα, δεύτερο, Γονείς, 49%, Γλώσσα, τρίτο, 24,9%, να έχει γεννηθεί εδώ, τέταρτο, 24,8%, να είναι ορθόδοξος, 24.3%, και να είναι κάτοικος, 11% αυτό είναι το απορριπτέο, το αν κατοικείς εδώ πέρα ας πούμε, τα ίδια η έρευνα έδειχνε και διαχρονικά, ότι περίπου στα ίδια νούμερα εκκινούντο οι απαντήσεις.
Συμπεραίνω από αυτές τις απαντήσεις ότι η κουλτούρα (ήθη έθιμα), ότι το αίμα (να έχεις γονείς ) ότι η γλώσσα, να μιλάς Ελληνικά, ότι η ιθαγένεια, να έχεις γεννηθεί εδώ πέρα , ότι η θρησκεία να είσαι Ορθόδοξος, είναι τα στοιχεία κατά τους ανθρώπους οι οποίοι απαντούν, τα οποία διαπλάθουν την ταυτότητα μας. Δηλαδή κουλτούρα, αίμα, γλώσσα, ιθαγένεια, θρησκεία, είναι τα στοιχεία μέσα από τα οποία αναγνωριζόμαστε στην ταυτότητα μας. Εκεί δηλαδή βρίσκουμε τον εαυτό μας. Θεωρώ, και νομίζω θεμιτά, ότι αυτά ακριβώς τα στοιχεία, χώρα, αίμα, γλώσσα, ιθαγένεια, κ.τ.λ. είναι ταυτοχρόνως και οι τόποι της γεννήσεως, και της δράσεως των συναισθημάτων. Μέσα από αυτή την εμπλοκή όπου πλέον εκεί ιδρύεται και εδραιώνεται η εμπιστοσύνη, εκεί ακριβώς, και οι ιδέες οι οποίες αιματοδοτούνται από τα συναισθήματα αυτού του στοιχείου. Ωστόσο αυτή η ταυτότης μοιράζεται ως εμπιστοσύνη πια , αφού είπαμε αυτή είναι η ταυτότητα, μετά το τι εμπιστευόμαστε, μοιράζεται ως εμπιστοσύνη στο ερώτημα: Πόσο εμπιστεύεσθε τον καθένα από τους κατωτέρω θεσμούς;
Την οικογένεια: 81% και με το πολύ και το αρκετά το 99,2%, άρα πρώτα η οικογένεια.
Τις ένοπλες δυνάμεις: To 44,8% συν 43,9% το 85%
Την Δικαιοσύνη το 67% με το πολύ και το αρκετά.
Την εκκλησία το 58,3% με το πολύ και το αρκετά.
Την Αστυνομία το 76% με το πολύ και το αρκετά.
Αντιθέτως όπως μας έδειξε εκεί ο κύριος Μαύρος στα κόμματα έχουνε μικρή εμπιστοσύνη, ο τύπος, ο συνδικαλισμός, όλα αυτά, και το κοινοβούλιο, η κυβέρνηση, όλα αυτά πατώνουν. Έχει μια σημασία νομίζω ότι και διαχρονικά να έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις οι ερευνηταί, θα έπαιρναν τις ίδιες απαντήσεις και κάποιες θα είχαν μπροστά τους την ίδια ιεραρχία. Τι δείχνουν αυτές οι απαντήσεις; που συνάδουν με αυτά που επεσήμανε ο κύριος Μαύρος. Ότι κυριαρχεί στις ψυχές μας ένα παραδοσιακοκεντρικό συναίσθημα, το οποίο δεν είναι τώρα, είναι σταθερά, της πραγματικότητος μας. Δηλαδή τα πεδία, οι τόποι με τους υψηλότερους δείκτες εμπιστοσύνης, απηχούν παρεχόμενο βαθμό ασφαλείας, δηλαδή το πρώτο που ζητάει για να είναι κάτι, το πρώτο που αναζητεί και ψάχνει, είναι τι μου δίνει ασφάλεια, ποιό στοιχείο διέπεται από αυστηρότατο τυπικό, όλα αυτά Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Εκκλησία, Οικογένεια , Ένοπλες Δυνάμεις κτλ όλα αυτά διέπονται από αυστηρό τυπικό, στοιχεία που ταυτοχρόνως και τα διέπει διαχρονικά μια τεράστια αίσθηση διαρκείας. Ασφάλεια και διάρκεια καταστατικά στοιχεία αυτού του παραδοσιακοκρατικού στοιχείου που μας ενδιαφέρει.
Νομίζω οποτεδήποτε κάναμε αυτές τις ερωτήσεις θα είχαμε παρεμφερή αποτελέσματα. Υπ αυτές τις συνθήκες ψυχολογικά, συναισθηματικά μπορούμε να πούμε για να μην πω να προεξοφλήσουμε, ότι το οποιοδήποτε λυπηρό η πολύ σοβαρό εκσυγχρονιστικό εγχείρημα είναι μάλλον καταδικασμένο. Εκτός αν γίνει τέτοιο συμπίλημα στοιχείων, ώστε τελικά να υπάρχει μία φασάντα πολύ νεωτερική και ένα υπόστρωμα το οποίο να είναι στέρεο, παλαιό, και γνώριμο, κι αυτά τα έχουμε δει, που σημαίνει δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει εγχείρημα εκσυγχρονιστικό, αν δεν ακουμπάει και δεν βρίσκεται σε διάλογο μ αυτές τις ψυχές. Δεν είναι θέματα μέτρων απλώς, είναι θέμα επικοινωνίας ψυχικής, βαθύτερης, δεν είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να υπολογίσει ας πούμε κανείς να το εμπιστευτεί σε πολιτικό, αλλά σε μεγάλα επιτελεία με τους πολιτικούς ας πούμε μέσα.
Θέλω να πω ότι το δεύτερο στοιχείο το οποίο χρειάζεται να συγκρατήσουμε είναι ότι τα ευρήματα υπογραμμίζουν με ιδιαίτερη έμφαση μια τυπολειτουργική ψυχολογική συγκρότηση του λαού μας, δηλαδή έχει μεγάλη αδυναμία στον τύπο, και στα τελετουργικά χαρακτηριστικά του τύπου. Όλη η πεντάδα, Οικογένεια, Στρατός, Αστυνομία, Εκκλησία, διέπονται από τυπικά αυστηρότατα και εγγυημένης διαχρονικότητος από τον τύπο η ασφάλεια όχι από το περιεχόμενο. Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε από που έρχεται η ασφάλεια η, η ανασφάλεια, στον Έλληνα. Είμαστε σε επίπεδα που δεν έχουν πια σχἐση με μεγάλα βάθη, αλλά με ισχυρές επιφάνειες εδώ πέρα. Υπό την έννοια αυτή δεν μπορεί να περάσει και να καθαγιαστεί κάτι αν δεν το εγγυηθεί ένα τυποτελετουργικό, το οποίο να εγγυάται στους ανθρώπους την επαναληπτικότητα.
Ο Τύπος μας ενδιαφέρει όχι γιατί είναι τύπος, αλλά γιατί δεν αλλάζει. Άρα μιλάμε για ριζικές μορφές συντηρητισμού, που έχουνε περάσει μεσ από αιώνες, γιατί μιλάμε για τυπικά τα οποία δεν είναι ι σημερινά. Το εκκλησιαστικό τυπικό ας πούμε είναι δύο χιλιάδων ετών, βεβαίως τα στρατιωτικά τυπικά τηρουμένων των αναλογιών είναι αντίστοιχα κ.τ.λ. Θέλω να καταλάβουμε δηλαδή εδώ και αυτό με ενδιαφέρει να δείξω, ότι τελικά και ως ανανεωτικές δυνάμεις, ως ανανεωτικές κινήσεις μπορεί να δούμε άλλες μορφές οι οποίες αντικαθιστούν ας πούμε ως λατρευτικά τυπικά πραγματικότητες οι οποίες ας πούμε ενοχλούν. Δηλαδή τα ακραία ριζοσπαστικά η ακραία Αριστερά κόμματα, διέπονται από μία τυπολατρία απόλυτη. Πρόκειται για απολιθώματα κανονικά, προκαλούν και δημιουργούν εμπιστοσύνη ως απολιθώματα.
Η εκκλησία στο απολιθωματικό στοιχείο, παίζει ένα τέτοιο ρόλο, για αυτό έχει μεγάλη σημασία η αμφίεση η πολυτελέστατη του ιερέως, και την ώρα που ασκεί τα λειτουργήματα η, σε άλλες στιγμές που ασκεί τα μυστήρια. Ποιό είναι το ουσιαστικότερο, που τα έχουμε μάθει αυτά τα πράγματα; Είναι γιατί από γεννησιμιού μας, ζούμε μέσα σε τυπικά, δηλαδή Βαφτίσια, Γιορτές, Γιορτές προσωπικές, Γάμοι, Εξόδιος ακολουθία, Πάσχα, Χριστούγεννα, Σαρακοστή, της Παναγίας, τον 15Αύγουστο, όλα, η γιορτή, ο χρόνος μας, είναι οργανωμένος μέσα από ιδρυτικά τυπικά χαρακτηριστικά.
Μέσα από τα οποία βιώνουμε τη ζωή, οι Επιτάφιοι. Αυτά δεν τα παίρνουμε είδηση, όμως περνάνε , είναι μέσα στα κύτταρα, είναι μέσα στο αίμα. Είναι αδύνατο ένας Έλληνας η ένας Ρώσος να έχουνε μια ελευθερία απέναντι στο τυπικό. Θα τρομοκρατηθούν βαθύτατα αν υπάρξει μια τέτοια ας πούμε κινητικότητα. Υπ αυτή την έννοα τα στοιχεία αυτά της ερεύνης μπορεί να έχουνε ένα χαρακτήρα απαντήσεων ας πούμε της στιγμής, αλλά έχουνε και μια διαχρονικότητα πάρα πολύ σοβαρή, την οποία πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ όψιν μας, αν σκεφθούμε τι θα γίνει μετά το μνημόνιο, μετά η το καλοκαίρι, που τελειώσουν αυτά τα πράγματα.
Θέλω να πω είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε και να μπει σιγά-σιγά και στις έρευνες, τη σχέση που μπορεί να έχει με το τυποτελετουργικό, ένας άνθρωπος η ένας λαός. Ξέρετε στην ψυχολογία ποιό είναι το κεντρικό παθολογικό χαρακτηριστικό του ψυχαναγκαστικού νευρωτικού; Η λατρεία για τον τύπο. Πλένει συνέχεια τα χέρια του γιατί έχει μικρόβια, καθαρίζει συνέχεια το τραπέζι διότι έχει σκόνες, αλλά την ώρα που καθαρίζει το τραπέζι στο υποσυνείδητό του είναι το κρεβάτι που δεν τα πάει καλά. Θέλω να πω έχει μεγάλη σημασία να διαβάζουμε σιγά-σιγά πίσω απ αυτά κακές ψυχαναγκαστικές νευρώσεις, που είναι στοιχεία μιας κουλτούρας, και οι οποίες αυτές οι νευρώσεις υφέρπουν και επικυριαρχούν κανονικότατα στις επιλογές που κάνουμε ενώ νομίζουμε ότι αλλάζουμε τον κόσμο, η και την ίδια την Ευρώπη εάν χρειασθεί.
1:22 Στέλιος Ράμφος: Ήθελα λοιπόν να πω για τα προηγούμενα για την ανάγκη ασφαλείας, και την ασφάλεια που δίνει η προσήλωση στον τύπο, ότι εκεί παίζεται ένα πολύ δυνατό και μακροχρόνιο αστικό παιχνίδι υπό την εξής έννοια: Υπό την έννοια ότι ο βαθμός της υψηλής προσηλώσεως στον τύπο, εμποδίζει την εσωτερίκευση αυτού το οποίο παρακολουθείς. Επομένως είσαι καταδικασμένος στην ιστορική σου διαδρομή να βρίσκεσαι σε διαρκές μπλέξιμο με φαντάσματα επειδή δεν μπορείς να εκλογικεύσεις . Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε αυτό. Είναι κλειδί ιστορικού πεπρωμένου για όλες τις χώρες σαν τη δική μας και σαν τις άλλες ας πούμε είτε Ορθόδοξες, είτε χώρες με αυστηρά ας πούμε τυπικά, οι οποίες συνέδεσαν τη μοίρα τους με την αδυναμία της εξατομικεύσεως.
Γιατί πάμε σε άτομο, και επομένως σε μοντέρνα κοινωνία, εφ όσον οι δυνατότητες της εσωτερικεύσεως δηλαδή της εκλογικεύσεως των πραγμάτων, μπορούν να μεταμορφώσουν τα τυπικά δεδομένα που έχουμε απέναντι μας . Άρα τα ευρήματα αυτά είναι σημαντικά διότι αποκαλύπτουν τις προϋποθέσεις εκείνες βάσει των οποίων, το παρανοϊκό στοιχείο μπορεί να είναι κυρίαρχο στις επιλογές και στις προσδοκίες και οι λύσεις οι οποίες θα δίδονται κάθε φορά θα είναι λύσεις μεταξύ ονείρου και φαντασιώσεως με μορφή λογικής. Ένα παράδειγμα να καταλάβουμε ας πούμε πως αυτό το πράγμα μπορεί να παίζει στη ζωή ως η ανάγκη του τύπου. Να πούμε ότι έχουμε μόνοι εμείς σε όλο τον κόσμο δύο εθνικές γιορτές. Δεν υπάρχει άλλη χώρα που να έχει δύο εθνικές γιορτές.
Όλοι έχουνε μια εθνική εορτή, εμείς έχουμε δύο, 25η Μαρτίου, και 28η Οκτωβρίου, πήγαμε να κάνουμε και τρίτη το Πολυτεχνείο. Έχει μεγάλη σημασία ότι μια καινούργια γιορτή ντύθηκε ένα παλιό τυπικό γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να κερδίσει τις ψυχές. Και επομένως απλώς κατέληξαν να κάνουνε προπόνηση οι κομματικοί στρατοί κάθε 17 Νοεμβρίου, αλλά το σκεπτικό ήτανε αυτό. Ποιό είναι το κρίσιμο σημείο το οποίο πρέπει να κρατήσουμε από αυτή τη δομή της οργανώσεις του πνεύματος με βάση τα τυπικά. Εκεί πάνω παίχτηκε και χάθηκε κυρίως μετά το 22 για να μην πω ότι έχει μία προϊστορία από τον 10 αιώνα (Την πρώτη Βυζαντινή Αναγέννηση) η μεγάλη αναμέτρηση μεταξύ Διαφωτισμού και λαϊκού αισθήματος.
Για να καταλάβουμε δηλαδή το θέμα το οποίο σκέφτομαι και το οποίο προσπαθώ να παρουσιάσω, δεν έχει να κάνει με αντιλήψεις και με ιδέες ανθρώπων, αλλά με ψυχικά κινήματα που είναι μεταμφιεσμένα σε ιδέες. Μας ενδιαφέρει ακριβώς για να καταλάβουμε έναν λαό, ο τρόπος με τον οποίον μεταμφιέζει τα συναισθήματα του. Ένα λοιπόν πολύ χαρακτηριστικό είναι ότι όταν τελείωσε δραματικά η ιστορία με τους μαρμαρωμένους βασιλιάδες, την Κόκκινη Μηλιά κι όλα αυτά τα πράγματα το 22, μια γενιά ανθρώπων οι οποίοι είχαν τη μόρφωση τη συγκρότηση και διάθεση καλή, αυτό που λέμε γενιά του 30, μια σημαντική ομάδα ανθρώπων, προσπάθησε να βάλει σε τάξη την κατάσταση και να γυρίσει την ήττα, σε κάτι καινούργιο και θετικό.
Προσπάθησε να συνδυάσει την παράδοση τη λαϊκή με τις ιδέες τις Ευρωπαϊκές, αυτό που θα λέγαμε Ευρωπαϊκή Νεωτερικότητα πράγμα το οποίο το ξεκίνησε καλά, και βεβαίως δεν μπόρεσε όμως να το προχωρήσει, διότι είχε μέσα από τις περιπέτειες και τα πολεμικά γεγονότα ας πούμε, ηττήθηκε από ένα καινούργιο κεφάλαιο, το οποίο έφερνε με μορφή κοσμική, την πιο βαθιά θρησκευτικότητα στα πράγματα, τον Κομμουνισμό. Έχει σημασία να καταλάβουμε τις μεταμφιέσεις των πραγμάτων που αγγίζουνε βαθιά τις ψυχές.
Ο Διαφωτισμός συνετρίβει χρειάσθηκε ενδεχομένως να φτάσουμε μετά τον εμφύλιο, για να αρχίσουμε τα πρώτα βήματα με τις τότε κυβερνήσεις αλλά και πάλι επέτρεπε να μπούμε σε περιπέτειες το 67, με αντίστοιχα φαινόμενα προκατακλυσμιαία κτλ, αλλά που κάθε φορά η μορφή με την οποία παλεύεται από τη παράδοση, η πορεία του τόπου προς τα εμπρός, η μορφή είναι: μεταμφιεσμένα σχήματα μιας βαθιάς παραδόσεως η οποία πατάει σε ένα πράγμα: » Όχι, στην εσωτερικότητα, και στην εσωτερίκευση «, που αποτελεί την καρδιά της.
Η δυνατότητα να εκλογικεύσω τα πράγματα, κι όχι να υποταχθώ στην αστραπή, που θα την φοβηθώ και θα την κάνω βία και θα τελειώσω εκεί.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι αυτό παίχτηκε και τώρα, αυτό παίχτηκε και 2015, πάλι με αποκαλυπτικά σχήματα, αλλαγές της Ευρώπης, σχισίματα των μνημονίων, ερχότανε λυτρωτής, Μεσσιανική κίνηση. Τα συναισθήματα που ενεργοποιούνταν ήταν πανάρχαια, για αυτό οι ψήφοι ήταν εύκολες.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι στις χώρες με τις μεγάλες παραδόσεις τα συναισθήματα όλα είναι περασμένα μέσα από τους αιώνες, και εκείνος που με τον κατάλληλο τρόπο θα βρει το μοντέρνο στυλ για να ντύσει το παλιό κρασί, είναι εκείνος που θα είναι ο κερδισμένος. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι αν θέλουμε να προχωρήσουμε, γιατί μπορεί να έχουμε σύντομα πάλι μια ευκαιρία , να καταλάβουμε αυτό το πράγμα. Να ξέρουμε πρώτα απ’ όλα στο παλιό τι καλό μπορεί να υπάρχει, και να βρούμε τον τρόπο σε αυτό το παλιό με το καλό του να δώσουμε ένα τέτοιο σχήμα ώστε να διεκδικεί να μπει στη λογική μας, και όχι στο συναίσθημα μας.
Κάθε φορά που θα κερδίζουμε λόγω συναισθήματος, θα κερδίζει το παλιό. Έχει σημασία να καταλάβουμε ότι ο βαθύς μηχανισμός είναι αυτός. Για αυτό έχει σημασία, και του χρόνου η έρευνα, πάλι τα ίδια στοιχεία. Αυτή η παράξενη σχέση που έχει ο Έλληνας, η ψυχαναγκαστική με τον τύπο, είναι ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται με τον χρόνο και την ψυχή του, επειδή δεν μπορεί να κάνει εσωτερίκευση. Όταν πάει την Κυριακή στην εκκλησία είναι η «Βασιλεία των Oυρανών», δεν χρειάζεται να ρωτήσει τι γίνεται εδώ πέρα.
Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία γιατί από τη στιγμή που θα ρωτήσει, θα αλλάξει και η εκκλησία αυτό θα είναι το μεγάλο αποτέλεσμα, από εκεί που θα δεχθεί την ερώτηση η εκκλησία θα ανανεωθεί εκείνη την ώρα, γιατί θα αποδεχθεί εκείνο το οποίο μάχεται από το 13ο αιώνα τη Λογική. Είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβουμε αυτό το πράγμα, εκεί θα παιχτεί το μέλλον της Ελλάδος. Διαφορετικά η Ρωσία θα είναι πάντοτε πρώτη-κόμμα. …Έχει μεγάλη σημασία να δούμε ότι ο κομμουνισμός έχει αναπτυχθεί πολύ στις Ορθόδοξες χώρες, ότι ο Ευρωκομουνισμός ανεπτύχθη στους Καθολικούς, και το ότι όπου υπάρχουν Προτεστάντες, δεν υπάρχει Κομμουνισμός. Τι ακριβώς συμβαίνει; είναι αυτό ακριβώς. (Το αίσθημα ασφάλειας που παρέχει το τυπολατρικό στους αιώνες των αιώνων)
1: 33 Μαρία Ευθυμίου: Είναι κάτι σημεία που πάλι στην έρευνα μου έκαναν εντύπωση και δεν τα περίμενα.
71% των Ελλήνων στη λέξη κομμουνισμός δηλώνει κακό, και
50% των Ελλήνων στη λέξη Αριστερά δηλώνει κακό. Αντιθέτως το
90% των Ελλήνων δηλώνει καλό στη λέξη ανταγωνιστικότητα, στην Νέα Υόρκη κάνατε τη έρευνα;
77% ημών δηλώνει καλό τις αγορές,
57% καλό την αποκρατικοποίηση πως γίνεται αυτό;
Στέλιος Ράμφος: Αλλά θέλουν όλοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Έχει σημασία αυτό, καθώς πρόκειται για την απόλυτη παράνοια.
… Είμαστε συνεχεία σε διχασμό διότι ακριβώς ο απέναντι μας είναι ο άλλος «τύπος» δεν μπορούμε να τον εσωτερικεύσουμε, να τον κάνουμε δικό μας, να τον σκεφθούμε, γιατί δεν κάνει εμφύλιο πόλεμο η Ολλανδία; Γιατί ο άλλος εσωτερικεύεται εμείς ζώντας σε διχασμούς «τύπων» δεν μπορούμε να απελευθερωθούμε διότι ο ένας «τύπος» πρέπει να καταργήσει τον άλλον. Έχει σημασία να καταλάβουμε τη δομή την τυπολειτουργική της ψυχής μας. …Κύριε Μαύρε σε μεγάλο ποσοστό έχει δίκιο ( Η Μαρία Ευθυμίου ) είναι επιδράσεις των ραδιοφώνων και των τηλεοράσεων πολλές απαντήσεις που έχετε.
Δημήτρης Μαύρος: Την ίδια στιγμή που μιλάνε για ανταγωνιστικότητα, η ερμηνεία του συνόλου της έρευνας δείχνει ότι θέλει να την κάνουν άλλοι, όχι ο ίδιος. Θέλω να προσληφθώ στο Δημόσιο, και θέλω να παίρνω σύνταξη κάτω από 60 χρονών. Άρα λοιπόν δεν είμαστε Νέα Υόρκη, είμαστε Αθήνα, και είναι το σχιζοφρενικό το οποίο βιώνουμε σ αυτή τη χώρα.
Στέλιος Ράμφος: Προσοχή Κύριε Μαύρε, άλλο να εκφράζεις γνώμη, άλλο να εκφράζεις επιθυμία. Στην επιθυμία είσαι αληθινός, εκεί, θες να πας στο Δημόσιο. Τα άλλα είναι αέρας φρέσκος. Για την έρευνα λέω. Έχει σημασία να το καταλάβουμε αυτό το πράγμα υπ αυτή την έννοια, έχει μια βαθιά αλήθεια η έρευνα αποτυπώνοντας αυτή τη λαθροχειρία την ιδεολογική.
Μαρία Ευθυμίου: … Το ότι ψηφίστηκε αυτό το προσωρινό Σύνταγμα της Επιδαύρου έφερε κάποια ροή πραγμάτων όχι τόσο μεγάλη όσο προοιώνιζε το περιεχόμενο του αλλά το ότι υπάρχει …
Στέλιος Ράμφος: Μα επειδή ψηφίστηκε το προσωρινό Σύνταγμα έγινε ο εμφύλιος, το 23, επειδή ψηφίστηκε το Σύνταγμα φτάσανε στο 23 και σφάχτηκαν, με άνεση σφάχτηκαν, διότι καταλάβαιναν τι γινότανε, γιατί έπρεπε η εσύ η εγώ.
Μαρία Ευθυμίου: …Τον Κύριο Τσίπρα ούτε το κόμμα του δεν τον θεωρεί άξιο ηγέτη το 3,5% των όσων λένε ότι ψήφισαν Σύριζα, και το 0,8% πανελληνίως…Ο ‘Έλληνας, και το είπε ο κύριος Ράμφος, ζητάει ασφάλεια και καθαρότερο πλαίσιο ζωής. Να μπει σε πειθαρχίες αυτό το χύμα το οποίο έχουμε υιοθετήσει χωρίς αρχές, δεν μας καλύπτει, μας φέρνει ανασφάλεια, και το ζητάμε αυτό, δηλαδή το να απλάσσονται οι Ρουβίκωνες προφανώς δεν μας καλύπτει. …Κύριε Ράμφο ο λόγος σε εσάς να κλείσετε.
Στέλιος Ράμφος: Αναποδογυρίζοντας λοιπόν τα ευρήματα, μπορούμε να πούμε ότι η καθαρή εικόνα δια πλαγίου τρόπου που εμφανίζεται εδώ, είναι η βαθύτατη διάθεση των Ελλήνων να μην αλλάξει τίποτα. Η βαθύτατη ιστορική. Επομένως όλα αυτά που γίνονται είναι με τρόπο μεταμφιεσμένο, να κρατηθούν τα πάντα. Άλλωστε στην Ελλάδα κι ο εμφύλιος έγινε για να μην αλλάξει τίποτα. Και η εξέλιξη του 15, έγινε για να μην αλλάξει τίποτα, στο βάθος είναι αυτή η πραγματικότητα η ελληνική. Πότε θα αρχίζει να αλλάζει κάτι; Από τη στιγμή που θα αρχίσουμε να εκλογικεύουμε. Από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να έχουμε εσωτερική ζωή, και που με αυτό τον τρόπο να μπορούμε να βάζουμε απέναντι μας τον εαυτό μας, τότε η δημοσκόπηση σας θα έχει πολύ διαφορετικά στοιχεία.
Παρακολουθείστε την συνομιλία στο video που ακολουθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου