Καιμετά την ψυχή, έρχεται η συνείδηση: τι μένει; Αδύναμη σκέψη και θρησκεία; Η θεολογία χάθηκε, αντικαταστάθηκε από τα μαθηματικά: πώς η φιλοσοφία έχει γίνει ο παρκαδόρος των φυσικών επιστημών. Bergoglio ο μαθητής του Gianni Vattimo.
Εδώ και αρκετούς αιώνες, η φιλοσοφία παίζει με την έννοια της ψυχής: την υποβίβασε στη σοφίτα, μετά πέταξε το κλειδί, φοβούμενη μήπως πάει κάποιος να την ξεθάψει ή μάλλον φοβούμενη ότι η μνήμη της θα έριχνε ένα χλευαστικό φως. αυτή, αφού είχε απελευθερωθεί από τις δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις στην υπερφυσική διάσταση. Η φιλοσοφία, στην πραγματικότητα, σταμάτησε να μιλά για την ψυχή ξεκινώντας από την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα, αλλά ήδη από την Αναγέννηση άρχισε να μιλά για αυτήν με μια νέα και διαφορετική έννοια. Η τομή χρονολογείται από την εποχή του Bernardino Telesio (1) ; με τον Giordano Bruno και τον Tommaso Campanella, μιλάμε τώρα για την ψυχή σχεδόν μόνο για να υποδείξουμε την ευαίσθητη ψυχή, με την αβερροϊστική έννοια (2) , και όχι πλέον την ψυχή ως αθάνατη διάσταση του ανθρώπου, με την πλατωνική (3) και την αυγουστιανή έννοια. , και ούτε καν με Θωμιστική έννοια. Μόνο η θεολογία συνέχισε να μιλά για αυτό: αλλά από τον 17ο αιώνα η θεολογία έχασε το στέμμα της ως βασίλισσα των επιστημών και αντικαταστάθηκε από τα μαθηματικά. ενώ η φιλοσοφία έχει ξεκινήσει εκείνη την υλιστική, αισθησιακή και ιμμανεντιστική ολίσθηση (εκδ. Kant), που θα την οδηγούσε στην παρούσα ερήμωση, δηλαδή να θεωρεί τον εαυτό της άξιο το πολύ να βγάλει δικά της τα συμπεράσματα της χημείας, της βιολογίας, της φυσικής και μέρος των λεγόμενων ανθρωπιστικών επιστημών ή να ασκεί την ανάλυση της γλώσσας, αλλά δεν είναι πλέον εξουσιοδοτημένη να πει λέξη, έχοντας χάσει το συγκεκριμένο έδαφος στο οποίο θα ασκήσει τον προβληματισμό της: την ολότητα.Νευρικό σύστημα .Δώσε μου μυαλό και θα σου δώσω Πλάτωνα, Δάντη, Λεονάρντο. . . Αυτό που βιώνουμε είναι η πράξη θανάτου της φιλοσοφίας. Δεν είναι περίεργο: ο άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει. Από τότε που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, έγινε βάρος για τον εαυτό του: τι κάνει στη γη; Ούτε αυτός το ξέρει πια...
Ξεκινώντας από τον Χιουμ και τον Καντ, η φιλοσοφία αποφάσισε να απαλλαγεί από τη μεταφυσική, γι' αυτό και δεν μπορούσε πλέον να σκεφτεί το πράγμα καθαυτό: σε εκείνο το σημείο το μόνο που απέμενε ήταν μια μακρά αγωνία, συνοδευόμενη από μια εξίσου μακρά ευθανασία. Η σκέψη της ψυχής αυτοαναστέλλεται.Η σκέψη της μεταφυσικής αυτοαναστέλλεται. Αφού ανέστειλε τη σκέψη του πράγματος καθεαυτό, άρα και της οντολογίας, τι τής απέμεινε να κάνει, αν όχι τόν παρκαδόρο των φυσικών επιστημών; Και έτσι έγινε. Η εγκατάλειψη της έννοιας της ψυχής ήταν το προοίμιο της εγκατάλειψης της έννοιας της συνείδησης. Δεν είναι απαραίτητο, λένε οι φιλόσοφοι του τέλους του 20ου αιώνα και εκείνοι του 21ου αιώνα, να υπάρχει συνείδηση: αρκεί να υπάρχει ένα νευρικό σύστημα, να υπάρχει εγκέφαλος και να υπάρχουν εγκεφαλικές λειτουργίες. εφόσον υπάρχουν οι νευροχημικές λειτουργίες.Το πνεύμα? Μια φαντασίωση των Ελλήνων και των μεσαιωνικών φιλοσόφων. Συνείδηση? Αναπόδεικτη υπόθεση και, σε κάθε περίπτωση, άχρηστο παράρτημα. Δεν χρειάζεται να υπάρχει συνείδηση (άλλωστε, το ξυράφι του Ockham είναι πάντα χρήσιμο!) (4) , αρκεί να υπάρχει μια ροή αισθήσεων, σκέψεων, εγκεφαλικών λειτουργιών. Τελικά, ο Πιραντέλλο είχε δίκιο: δεν υπάρχει εαυτός, υπάρχουν μόνο μάσκες. δεν υπάρχει συνείδηση, αλλά μόνο μια ροή διαθέσεων, προσωρινών ψυχικών συσσωματώσεων.
Όλα ξεκινούν από τον εγκέφαλο και όλα τελειώνουν με τον εγκέφαλο: ο πνευματικός κόσμος, ή ο λεγόμενος έτσι, Φειδίας, η Ακρόπολη των Αθηνών, 432 π.Χείναι απλώς ένα επιφαινόμενο του φυσικού κόσμου. Δώσε μου εγκεφαλικά κυκλώματα και θα σου δώσω το Συμπόσιο , τη Θεία Κωμωδία και τις τραγωδίες του Σαίξπηρ. Θα σου δώσω τη μουσική του Μπαχ, του Φειδία και των καθεδρικών ναών, του Ραφαήλ και του Βαν Γκογκ.Τι είμαστε; Προϊόν του εγκεφαλικού μας συστήματος. Μπορούμε να πούμε κάτι άλλο, μπορούμε να τολμήσουμε σε διαφορετικό έδαφος; Όχι βέβαια: θα ήταν σαν να θέλω να κάνω μεταφυσική. Και χρειάστηκαν έξι αιώνες ο σύγχρονος άνθρωπος για να απελευθερωθεί από τη μεταφυσική. δεν πρέπει να πάμε πίσω, θα ήταν σαν να ομολογούμε την ήττα της λογικής.Ο Χιουμ το είπε ήδη (5) : κάψτε όλα τα βιβλία που μιλούν για μεταφυσική! Και έτσι έγινε: δεν τα έκαψαν, αλλά τα κλείδωσαν στη σοφίτα και πέταξαν το κλειδί.Το ταξίδι του Πάπα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 2019 .
Αδύναμη σκέψη, αδύναμη Εκκλησία. Με το έγγραφο του Άμπου Ντάμπι, ο Μπεργκόλιο ισχυρίζεται ότι αυτή η «ολοκαίνουργια» ερμηνεία του Καθολικισμού είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλη την Εκκλησία: δηλαδή, ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό είναι αληθινοί, όμορφοι και καλοί, ακόμη και αυτοί που δεν οδηγούν στον Θεό καθόλου, γιατί αρνούνται και δεν θέλουν να μάθουν γι' Αυτόν !
Τώρα , η σύγχρονη σκέψη έχει βασίσει όλο της το πρόγραμμα και όλες τις υποσχέσεις της στην ελεύθερη άσκηση της λογικής. Αλλά η νόηση, σε κάποιο σημείο, τήν ανάγκασε να απαλλαγεί από, σαν να ήταν έρμα, την ψυχή, την αθανασία, τον Θεό, το υπερφυσικό, το αόρατο. μετά, τέλος, και της συνείδησης, το τελευταίο όρυγμα που προσπάθησαν να υπερασπιστούν ορισμένοι μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι, όπως ο David Chalmers, με τη θεωρία του για τα ζόμπι (6) . Αλλά όχι, οι διάφοροι Churchland του απάντησαν (Paul και Patricia: σύζυγοι, συν την κόρη τους, όπως σε μια βραβευμένη πανεπιστημιακή εταιρεία):αν υπάρχει το φυσικό στοιχείο, μπορεί να υπάρχει και η σκέψη. αλλά καμία σκέψη δεν είναι δυνατή χωρίς φυσική προέλευση.Δεν ξύνετε το κεφάλι σας επειδή αισθάνεστε φαγούρα, αυτό θα ήταν μια εθελοντική πράξη που υπαγορεύεται από τη συνείδησή σας. ξύνεις το κεφάλι σου επειδή το κεφάλι σου τρώει (ναι, αλλά ποιόν;) και το χέρι σου κινείται για να ανταποκριθεί σε ένα φυσικοχημικό ερέθισμα.
Έτσι γίνεται η φιλοσοφία στις μέρες μας. Άλλωστε, οι θεωρητικοί της αδύναμης σκέψης το έχουν πει ξανά και ξανά: η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων τελείωσε, η εποχή των θεμελίων τελείωσε.Πρέπει να προσαρμοστούμε στο να κάνουμε φιλοσοφία χωρίς συγκεκριμένες και καθολικές βάσεις: πρέπει δηλαδή να τρέχουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε πια πόδια. Πώς, δεν είναι ξεκάθαρο. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πολύ για τη σκέψη. αυτό που τους ανησυχεί είναι η πράξη , (7) η ανθρώπινη δράση.Τελικά, είναι σχεδόν όλοι μεταμαρξιστές ή νεομαρξιστές, δηλαδή αριστεροί Χεγκελιανοί μεταμφιεσμένοι σε μεταμοντέρνους. όπως ο Vattimo, που το 2015 ανακάλυψε τον... κομμουνισμό.Paul και Patricia Churchland.
Η βραβευμένη εταιρεία Churchland (Paul) & Churchland (Patricia) plus κόρη: η αδύναμη σκέψη είναι η θεωρητική της βάση, η λογική της υπόθεση, σαν τραμπολίνο, η απόλυτη, από την οποία απογείωσαν την (τρελή) πτήση τους !
Ο Maurizio Ferraris γράφει στο εγχειρίδιο Il gusto di pensiero (Torin, Paravia, 2019, vol. 3, Philosophy from Schopenahher to contemporary debates , σελ. 793-794): Φιλόσοφοι όπως ο Nagel, ο Crane, ο Lowe και ο Chalmers, για τους οποίους η συνείδηση είναι ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό της νοητικής δραστηριότητας που δεν μπορεί να αναχθεί στις οντότητες και τους νόμους στους οποίους βασίζονται οι φυσικές επιστήμες, αντιτίθενται από φιλόσοφους όπως ο Daniel Dennett, ο Paul Churchland και η Patricia. Churchland, για τούς οποίους η νευρολογική μελέτη του εγκεφάλου είναι ό,τι χρειάζεται για να εξηγήσει τη νοητική δραστηριότητα, χωρίς να χρειάζεται να υποθέσει κανείς ψυχικές καταστάσεις εξοπλισμένες με συνείδηση.
Ο Paul και η Patricia Churchland (γεννημένοι το 1942 και 1943 αντιστοίχως) υπερασπίζονται μια ELIMINATIVIST(έλεγχος δραστηριότητος) αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η έννοια της "συνείδησης" είναι επιστημονικά κενή, και επομένως προορίζεται να "εξαλειφθεί" με την πρόοδο της νευροεπιστήμης και να αντικατασταθεί από κατάλληλες επιστημονικές αντιλήψεις. .
Ομοίως, για τον Daniel Dennett (γεννημένος το 1942), η διαισθητική απόδειξη ότι είναι ένα υποκείμενο ικανό για συνειδητές καταστάσεις (υποκειμενικές, προοπτικές, πρώτου προσώπου) είναι ένα απατηλό αποτέλεσμα, το οποίο προέρχεται από τη λειτουργία του εγκεφάλου: «Στον εγκέφαλό μας υπάρχει μια κάπως τυχαία συνάθροιση εξειδικευμένων εγκεφαλικών κυκλωμάτων, τα οποία, χάρη σε διάφορες συνήθειες που προκαλούνται εν μέρει από τον πολιτισμό και εν μέρει από την ατομική αυτοεξερεύνηση, συνεργάζονται για να παράγουν περισσότερο ή λιγότερο τακτοποιημένα, περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά, περισσότερο ή λιγότερο καλά σχεδιασμένα από μια εικονική μηχανή, τη «μηχανή Joycian» («Συνείδηση»).
Για τον Dennett, το θέμα είναι μια «εικονική μηχανή», καθώς δεν αντιστοιχεί σε ένα εξειδικευμένο εγκεφαλικό κύκλωμα, αλλά μάλλον προκύπτει από παροδικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ διαφόρων εγκεφαλικών κυκλωμάτων. και είναι μια «Τζοϊκή μηχανή», καθώς παρουσιάζεται με τη μορφή ενός ρεύματος συνείδησης. Έτσι κατανοητό, το θέμα είναι απατηλό, γιατί παρουσιάζεται ως ο «διοικητής» του πληρώματος εγκεφάλου, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πολύ ο «εκπρόσωπος» του συνασπισμού εξειδικευμένων κυκλωμάτων που κάποια στιγμή κυβερνά το πλήρωμα. . Καθώς αλλάζει ο συνασπισμός, αλλάζει και ο εκπρόσωπος. Η ιδέα ενός ενιαίου υποκειμένου της συνείδησης είναι, από αυτή την άποψη, μόνο ένα παραπλανητικό αποτέλεσμα, που προκύπτει από την ταχεία διαδοχή διάφορων εκπροσώπων.Gianni Vattimo.
Gianni Vattimo: Ο πραγματικός δάσκαλος του Bergoglio; Αδύναμη σκέψη, αδύναμη θρησκεία. αδύναμη σκέψη, χωρίς δόγματα. αδύναμη σκέψη, κανένα δόγμα. Ο Bergoglio είναι ο πιο συνεκτικός, ο πιο συνεπής μαθητής του Gianni Vattimo: του αξίζει ένα άριστα δέκαΕίναι σαφές ότι η βραβευμένη εταιρεία Churchland & Churchland έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από την αδύναμη σκέψη, δεδομένου ότι η σκέψη, γι' αυτήν, δεν είναι παρά μια πολυτέλεια που η ύλη επιτρέπει στον εαυτό της όταν έχει φτάσει σε επαρκή βαθμό χημικής και φυσικής πολυπλοκότητας. αλλά είναι εξίσου σαφές ότι η αδύναμη σκέψη είναι η θεωρητική της βάση, η λογική της υπόθεση, σαν εφαλτήριο, η απόλυτη, από την οποία απογειώθηκε στην (τρελή) πτήση της. Είπαμε ότι η αδύναμη σκέψηυποστηρίζει τη νομιμότητα, ή μάλλον, την ανάγκη να κάνουμε φιλοσοφία ελλείψει θεμελίων. Οπως και? Αντικατάσταση της λογικής και διεκδικητικής σκέψης με ρευστή, διαλογική, ανοιχτή σκέψη και πάντα διαθέσιμη για αλλαγή ανάλογα με τις περιστάσεις.Στην ουσία, περιεκτική γνώση. Τι υπέροχη λέξη: συμπερίληψη! Πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως τα αποφασιστικά σημεία καμπής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ιδίως η Β' Σύνοδος του Βατικανού και το '68, δεν ήταν η επέκταση της αδύναμης σκέψης στο πεδίο της πράξης. Η Σύνοδος πάνω απ' όλα, με την προθυμία της να κάνει διάλογο ακόμη και με αυτούς που αρνούνται το διάλογο, να χτίσουν γέφυρες, να γκρεμίσουν πόρτες και παράθυρα, να καλωσορίσουν τους πάντες, να αναζητήσουν αναγκαστικά μια σύνθεση. Τόσο για την Αλήθεια και γιά δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας της σκέψης - καθώς και γιά δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας της Εκκλησίας. Ωστόσο, είναι κάπως έτσι: αν θέλεις να βρεις μεσολάβηση με οποιοδήποτε κόστος, απαρνιέσαι την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι μία, δεν είναι διαπραγματεύσιμη, δεν είναι σε διάλογο, είναι αυτό και τίποτα άλλο. Ένας από τους ευγενείς πατέρες της αδύναμης σκέψης, ο Gianni Vattimo, θεώρησε έναν Χριστιανισμό χωρίς θρησκευτική διάσταση, έναν αποιεροποιημένο, κοσμικό και έμφυτο χριστιανισμό, φτιαγμένο από δράση, όχι από δόγματα και πολύ λιγότερο από συγκεκριμένες εκκλησιαστικές δομές. Μπορεί να φαίνεται σαν ανοησία χωρίς σύνδεση με την πραγματικότητα, αλλά αυτό συμβαίνει στη λεγόμενη εκκλησία του κ. Bergoglio. Θέλετε να δείτε ότι ο Bergoglio, η Paglia, ο Galantino και η Sosa Abascal πήγαν σε μαθήματα από τον Gianni Vattimo, καθώς και από τον Karl Rahner;Στην πραγματικότητα, η εκκλησία του Bergoglio είναι ακριβώς αυτή: ένα ευαγγέλιο με ένα πεζό γράμμα, ένα μεταξύ πολλών, μια πρόταση, μια κοσμική πρόταση που γίνεται χαμηλόφωνα, ψιθυρίζει τόσο απαλά που μετά βίας μπορεί κανείς να την ακούσει, γιατί δεν θέλει να είναι επεμβατική , δεν θέλει να είναι αλαζονική, αντίθετα πρέπει να επανορθώσει για δύο χιλιάδες χρόνια αλαζονείας, οπότε είναι πρόθυμη, πολύ πρόθυμη να γίνει μικρή ανάμεσα στις άλλες αλήθειες, εδώ Λουθηρανισμός, εκεί Ιουδαϊσμός και μετά Ισλαμισμός , Βουδισμός, αθεϊσμός, όλες οι θρησκείες και επίσης η απόρριψη της θρησκείας.Αδύναμη σκέψη, αδύναμη θρησκεία. αδύναμη σκέψη, χωρίς δόγματα. αδύναμη σκέψη, κανένα δόγμα. Ο Bergoglio είναι ο πιο συνεκτικός, ο πιο συνεπής μαθητής του Gianni Vattimo: του αξίζει δέκα στα δέκα. Θεός? Όλοι έχουμε τον ίδιο Θεό. είναι απλώς θέμα ονομάτων, μορφών, συμβάσεων. Όλοι ποιοι; Όλοι, απολύτως όλοι. Ακόμα και μουσουλμάνοι που αρνούνται τη θεότητα του Χριστού. Ακόμα και οι Προτεστάντες που αρνούνται τη λατρεία της Παναγίας. ακόμη και οι Εβραίοι που συνεχίζουν να θεωρούν τον Ιησού ψευδοπροφήτη, απατεώνα και βλάσφημο, κάθε άλλο παρά από τον Υιό του Θεού. Ωστόσο, ο Θεός, με τη σοφία του, ήθελε όλη αυτή την όμορφη ποικιλία (βλέπουμε ότι ο Γιος του έγινε σάρκα με σκοπό τόν τουρισμό, να κάνει ένα ταξίδι στη γη και να τεντώσει λίγο τα πόδια του: βαρέθηκε να είναι στον Παράδεισο, με τον Πατέρα). και, αφού το έθεσε ασπρόμαυρο, στο Άμπου Ντάμπι, στη συνάντηση με τις ανώτατες ισλαμικές αρχές της Μέσης Ανατολής, ο κ. Bergoglio απαιτεί τώρα να διαδοθεί αυτή η ολοκαίνουργια ερμηνεία σε όλη την Εκκλησία, μέσω εκπαιδευτικών κέντρων και πανεπιστημίων του Καθολικισμού: δηλαδή ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό είναι αληθινοί, όμορφοι και καλοί, ακόμα και αυτοί που δεν οδηγούν καθόλου στον Θεό, επειδή Τον απορρίπτουν και δεν θέλουν να μάθουν γι' Αυτόν.
Κρίμα: χάσαμε την αλήθεια στην πορεία... Με το να μας λένε ότι η σκέψη χρησιμεύει μόνο για να υποστηρίξει τον απόηχο της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να λειτουργήσει ως σερβιτόρος για όσους γνωρίζουν περισσότερα από αυτήν, επίσης επειδή δεν υπάρχει συνείδηση να στραφεί για έγκριση, πολύ λιγότερο ψυχή, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει καταλήξει να το πιστεύει! Αλλά τώρα βρίσκει τον εαυτό του να μην ξέρει πλέον ποιος είναι. δεν ξέρει πια τι κάνει στον κόσμο !Τι γίνεται με όλα αυτά; Ο άνθρωπος είναι, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που νομίζει ότι είναι, αυτό που επιθυμεί να είναι. Επειδή του είπαν, τους τελευταίους δύο αιώνες, ότι είναι απλώς ένας βιολογικός οργανισμός, που εξελίχθηκε τυχαία και προοριζόταν για τίποτα, κατέληξε να το πιστέψει. Αφού του είπαν ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η επιβεβαίωση ότι η αλήθεια είναι μία, ισοδυναμεί με μια πράξη αλαζονείας και είναι η πηγή όλης της μισαλλοδοξίας, της αδικίας και της βίας σε αυτόν τον κόσμο, κατέληξε να το πιστέψει.Με το να μας λένε ότι η σκέψη χρησιμεύει μόνο για να αντέξει τα επακόλουθα της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να λειτουργήσει ως σερβιτόρος για όσους ξέρουν περισσότερα από αυτή, επίσης επειδή δεν υπάρχει συνείδηση για έγκριση, πολύ περισσότερο ψυχή, κατέληξε. να πιστεύει και αυτά τα πράγματα. Τώρα βρίσκεται σε αυτό το σημείο: δεν ξέρει πλέον ποιος είναι. δεν ξέρει πλέον τι κάνει στον κόσμο. δεν ξέρει προς τι κατευθύνεται. Δεν ξέρει σέ τι να χρησιμοποιήσει τη ζωή του, την ευφυΐα του, τη θέλησή του - εκτός από το να κατασκευάζει μηχανές, μηχανές και περισσότερες μηχανές, όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο γρήγορες, όλο και πιο εξελιγμένες. Σύντομα δεν θα έχει πλέον καμία ανάγκη να μετακινηθεί από το σπίτι, ή μάλλον, να φύγει από το δωμάτιό του ή να σηκωθεί από την πολυθρόνα του: όχι μόνο οι μηχανές θα του κάνουν κάθε υπηρεσία, αλλά θα ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία του. θα του δημιουργήσουν μια παράλληλη διάσταση στην οποία θα βρει όλα όσα θέλει, συναισθήματα, αισθήματα, σκέψεις, ακόμα και σεξ. Δεν θα χρειάζεται πια τίποτα: θα έχει βρει τη γαλήνη και θα είναι ευτυχισμένος, γεμάτος, ανέφικτος από τις δυστυχίες αυτού του κόσμου. Ένα μικροτσίπ στον εγκέφαλο θα σώσει όσους έχουν την εξουσία από την ταλαιπωρία να του δίνουν εντολές: θα τις εκτελέσει μόνος του, χωρίς αμφιβολία: θα προγραμματιστεί για αυτό. Άλλωστε, είναι λογικό: εάν ο άνθρωπος είναι μόνο ένα βιολογικό ον, γιατί να μην ζητήσει βοήθεια από την τεχνοεπιστήμη και να τον εξοπλίσει με όλο τον εξοπλισμό που μπορεί να κάνει την απόδοσή του πιο αποτελεσματική και, ταυτόχρονα, να τον κάνει την ύπαρξη περισσότερο ευχάριστη, ακόμη και με το κόστος της αντικατάστασης της αληθινής πραγματικότητας με μια πλασματική; Άλλωστε αυτό δεν είναι πρόβλημα, αφού η αλήθεια δεν υπάρχει. Και αν η αλήθεια δεν υπάρχει, ποιος μπορεί να πει ότι ο κ. Χ, βυθισμένος μακάρια στα εικονικά του όνειρα χάρη σε έναν πολύ εξελιγμένο υπολογιστή, δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο αληθινός, αν όχι πιο αληθινός, από αυτόν εδώ, τόν τυχαίο, άπιαστο, φευγαλέο, φτιαγμένο από πραγματικό χρόνο και πραγματικό χώρο, αλλά, δυστυχώς, τρομερά ατελή, και μερικές φορές ακόμη και επώδυνο; Ποτέ λιγότερο: τι άλλο χρησιμεύει η επιστήμη, αν όχι για να ανακουφίσει και, αν είναι δυνατόν, να αφαιρέσει τον πόνο; Αυτό που βιώνουμε είναι η πράξη θανάτου της φιλοσοφίας. Δεν είναι περίεργο: ο άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει. Από τότε που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, έγινε βάρος για τον εαυτό του: τι κάνει στη γη; Ούτε αυτός το ξέρει πια...
Φραντσέσκο Λαμεντόλα. ΣΗΜΕΙΩΣΗ
(1) Bernardino Telesio (1509-1588). Ήταν Ιταλός φιλόσοφος και φυσιοδίφης, εμπνευστής της νέας αναγεννησιακής φιλοσοφίας της φύσης. Ο Giordano Bruno, ο Descartes, ο Francis Bacon και ο Tommaso Campanella άντλησαν έμπνευση από το δόγμα του. (2) Αβερροισμός , το δόγμα του Ισπανού Άραβα φιλοσόφου και επιστήμονα Αβερρόη (1126-1198) και των οπαδών του. Ένα ιδιαίτερο ρεύμα της σχολαστικής φιλοσοφίας που από το δεύτερο μισό του αι. 13ος σε ολόκληρο τον αιώνα. 16ο, αναφέρεται στο αριστοτελικό δόγμα κατά την ερμηνεία του Αβερρόη, υποστηρίζοντας την αιωνιότητα και την αναγκαιότητα του κόσμου, το δόγμα της διπλής αλήθειας, δηλαδή μιας αλήθειας της λογικής και μιας αλήθειας της πίστης. (3) – “ed” – Ο Πλάτων δεν εμπιστεύεται το σώμα, λέει ότι υπόκειται σε πάρα πολλούς περισπασμούς για να κατανοήσει την ουσία των πραγμάτων και να χαθεί στην ποικιλία των εκφάνσεων του κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ο Πλάτων θέτει αυτό που σήμερα ονομάζουμε επιστημονικό τρόπο σκέψης. Χρειάζεται λοιπόν μια λέξη που αφαιρεί από τον αισθητό κόσμο και κοιτάζει τα πράγματα για να αποκτήσει αυτό που έχουν κοινό, δηλαδή την ουσία τους ανεξάρτητα από τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους παρουσιάζονται λογικά. Οπότε το ονομάζει άνιμα, ψυχή. Όταν η Βίβλος μεταφράζεται στα ελληνικά και αποδίδεται η λέξη nefesh – το nefesh, στην Παλαιά Διαθήκη, είναι ένα ουσιαστικό που σχετίζεται με το σημιτικό ρήμα nãpaš που σημαίνει «φυσάω, εκπνέω» μεταφράζεται συμβατικά με τη λέξη ψυχή . Στην πραγματικότητα δεν δηλώνει την ψυχή με την κοινή λογική που αποδίδουμε σε αυτόν τον όρο σήμερα. Υποδεικνύει ακριβέστερα τον «ήχο της αναπνοής» και ειδικότερα τη συντονισμένη δράση όλων εκείνων των οργάνων και συστημάτων που συμβάλλουν σε αυτή τη ζωτική δραστηριότητα: λαιμός, τραχεία, λάρυγγα. Ήταν ο Αυγουστίνος, ένας λάτρης του νεοπλατωνισμού, που μετέφρασε τη λέξη nefesh σε anima ως λιγότερο αγωνιώδη και πιο αρμονική από την ανάσταση που χρησιμοποιούσε ο Χριστιανισμός. Όταν όμως η Βίβλος μεταφράζεται στα ελληνικά και η λέξη nefesh αποδίδεται με τη λέξη ψυχή, η λέξη ψυχή φέρνει μαζί της ολόκληρη την πλατωνική παράδοση, δηλαδή τη διαίρεση ψυχής και σώματος. (4) Το ξυράφι του Occam ( Novacula Occami στα Λατινικά) είναι το όνομα μιας μεθοδολογικής αρχής που, στην πιο άμεση μορφή της, προτείνει την επιλογή της απλούστερης από πολλές πιθανές υποθέσεις για την επίλυση ενός προβλήματος. Η αρχή, που πιστεύεται ότι είναι η βάση της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης, εκφράστηκε τον 14ο αιώνα από τον Άγγλο φιλόσοφο και Φραγκισκανό μοναχό William of Ockham. («1285-1347». Ήταν Άγγλος θεολόγος, φιλόσοφος και Φραγκισκανός θρησκευόμενος). Η μεταφορά του ξυραφιού συγκεκριμενοποιεί την ιδέα ότι είναι σκόπιμο, από μεθοδολογική άποψη, να εξαλειφθούν οι πιο περίπλοκες υποθέσεις με κοψίματα λεπίδων και μέσω διαδοχικών προσεγγίσεων. Υπό αυτή την έννοια η αρχή μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Όλα τα πράγματα είναι ίσα, προτιμάται η απλούστερη εξήγηση» (William of Occam). (5) Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776). Ήταν Σκωτσέζος φιλόσοφος. Θεωρείται ο τρίτος και ίσως ο πιο ριζοσπαστικός από τους Βρετανούς Εμπειριστές, μετά τον Άγγλο Τζον Λοκ και τον Αγγλο-Ιρλανδό Τζορτζ Μπέρκλεϊ. Η φιλοσοφία του Hume ορίζεται συχνά ως ένας σκεπτικισμός που είναι ριζοσπαστικός από θεωρητική άποψη και μέτριος από πρακτική άποψη. Η σκέψη του μπορεί επίσης να εγγραφεί στον νατουραλισμό. Οι μελέτες για τον Hume συχνά ταλαντεύονται μεταξύ του να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο σκεπτικιστικό στοιχείο (που τονίζεται από τους λογικούς θετικιστές) και εκείνων που έχουν δώσει έμφαση στη φυσιοκρατική πλευρά. Το σίγουρο είναι ότι είχε καθοριστική επίδραση στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης και φιλοσοφίας. (6) Τα φιλοσοφικά ζόμπι συνδέονται με τον Ντέιβιντ Τσάλμερς , αλλά ήταν ο φιλόσοφος Ρόμπερτ Κερκ που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «ζόμπι» σε αυτό το πλαίσιο το 1974. Πριν από αυτό, η Karlyn Campbell είχε ένα παρόμοιο επιχείρημα στο βιβλίο της «Body and Mind» στο 1970, χρησιμοποιώντας τον όρο «Imitation Man». Ο Τσάλμερς ανέπτυξε περαιτέρω και διάδοση της ιδέας στο έργο του. (7) «Κάθε σκέψη γεννιέται στο μυαλό, με την ανάδυσή της στοχεύει να περάσει έξω από το μυαλό, σε δράση. όπως κάθε φυτό, που φυτρώνει, προσπαθεί να ανέβει στο φως.» (Ralph Waldo Emerson)
Εικόνα: Nicolas-André Monsiau , 1798. Η Ασπασία συνομιλεί με τον Αλκιβιάδη και τον Σωκράτη, Μουσείο Καλών Τεχνών Πούσκιν.
Ανταλλαγή κειμένων Ι. Μητρ. Πειραιώς και π. Δημητρίου Αθανασίου (χημικού) για το θέμα της αγιοκατατάξεως της γερόντισσας Γαβριηλίας. Τώρα όμως ξεκαθαρίζεται ότι για την Ι. Μητρόπολη Πειραιώς
"η μακαριστή όχι μόνο ως αγία δεν μπορεί να θεωρηθεί, αλλά ως ένα πρόσωπο βαθιά διαβρωμένο από την παναίρεση του οικουμενισμού."
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΗ φιλοσοφία, ως τέτοια, νοείται ως βαθιά σκέψη, δηλαδή ως αναζήτηση των τελικών αιτιών. Η μελέτη της στη συνέχεια άνοιξε άλλα πεδία ενδιαφέροντος όπως η λογική, η πολιτική, η ηθική, η αισθητική, η ιστορία, η φυσική και η επιστήμη. Αλλά, ιδιαίτερα, όπως πολύ σωστά τόνισε ο Αριστοτέλης, κατευθύνεται προς την εμβάθυνση της γνώσης του Είναι και του Θεού. Και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, τήν ονόμασε Πρώτη φιλοσοφία, για να ονομαστεί αργότερα, συμπτωματικά, μεταφυσική.Gustave Caillebotte Paris Street, Βροχερή μέρα (1877)
Περίπου δύο χιλιετίες αργότερα, στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, στη Γερμανία, την πατρίδα της μεταφυσικής σκέψης, η κραυγή άρχισε να αυξάνεται: "Keine Metaphisik mehr" (Όχι άλλη μεταφυσική!). Εν τω μεταξύ, στη Γαλλία, ο A. Comte είχε ιδρύσει τον Θετικισμό, ο οποίος σύντομα έγινε ένα κίνημα που εξύψωσε την επιστημονική και τεχνική γνώση. Ένα ρεύμα σκέψης που σε σύντομο χρονικό διάστημα κυριάρχησε σε όλη την Ευρώπη. Ο μηχανικός πήρε τη θέση του φιλοσόφου. Στη συνέχεια, υπήρξε η ριζική μετατόπιση του ηγεμονικού πολιτιστικού κέντρου, το οποίο ήταν ακόμα μεταφυσικό-θεολογικό, προς την κατεύθυνση αυτή, τά Φυσικομαθηματικά. Αυτό οφειλόταν κυρίως στην εξαιρετική πρόοδο που σημειώθηκε σε όλους τους τομείς της τεχνολογίας και της επιστήμης. Ο ενθουσιασμός για τις διάφορες ανακαλύψεις εξαπλώθηκε όλο και περισσότερο μεταξύ των ανθρώπων. Αν και ακούστηκαν φωνές συναγερμού στον λογοτεχνικό και φιλοσοφικό κόσμο που προειδοποίησαν για τις ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες που συνεπαγόταν ένα τέτοιο γεγονός, η μοίρα σφραγίστηκε. Ο μαζικός αθεϊσμός (ο θάνατος του Θεού), τα πλήθη που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο κατά εκατομμύρια για να ξεχυθούν στις πόλεις, η αποξένωση μιας όλο και πιο ανώνυμης ύπαρξης, η απώλεια της αίσθησης της κοινότητας, ήταν κοσμοϊστορικές συνέπειες της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης και της νέας τεχνολογίας, τις οποίες αντιστάθμισε η μεγαλύτερη υλική ευημερία.
Παρ 'όλα αυτά, ο θετικισμός δεν είχε ακόμη καταφέρει, στις αρχές του 1900, να κατεδαφίσει εντελώς τον μεταφυσικό μηχανισμό που ήταν παρών στη σκέψη πολλών μεγάλων φιλοσόφων και θεολόγων και ανθρώπων των γραμμάτων: σκεφτείτε μόνο το κίνημα του παρακμιακού ή φιλοσόφους όπως ο Spengler και ο Heidegger, ή τόν Gentile (πρωτότυποι στοχαστές, αλλά ακόμα «μεταφυσικοί») και θεολόγους όπως ο Barth, Bonheoffer, Maritain, για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Ήταν επομένως απαραίτητο να δοθεί η χαριστική βολή στην πολύπαθη μεταφυσική, πετώντας την στα σκουπίδια. Σε αυτό το πλαίσιο απώθησης, προέκυψε η μορφή του Ludwig Wittgenstein, ο οποίος ήταν ο εμπνευστής του λεγόμενου Κύκλου της Βιέννης και του Κύκλου του Βερολίνου, μέσα στον οποίο προέκυψαν, μεταξύ πολλών άλλων, «φιλόσοφοι» όπως ο R. Carnap και ο H. Reichenbach.Jove decadent, πίνακας του Ramon Casas (1899)Στο πρόσφατο δοκίμιό μας "Πέρα από τον σκεπτικισμό" απαριθμήσαμε τα θεμέλια του Βιεννέζικου Κύκλου, τα οποία επαναλαμβάνουμε εδώ:
1) Αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές μεταφυσικής και θεολογίας 2) Εμπειρισμός και επαλήθευση ως γενική γνωσιολογική αναφορά 3) η χρήση της τυπικής μαθηματικής λογικής ως μεθόδου ανάλυσης 4) μαθηματικοποίηση όλων των επιστημών, με στόχο τη δημιουργία μιας ενιαίας επιστήμης
Ο «φιλόσοφος» που διακρίθηκε σε αυτή τη μάχη, ωστόσο, ήταν ο Rudolf Carnap, ο οποίος το 1932 έγραψε ένα δοκίμιο εναντίον του Heidegger στο περιοδικό του Βερολίνου "Erkenntnis" (Γνώση), υπό τη διεύθυνση του συντρόφου του Hans Reichenbach, το οποίο του κέρδισε σημαντική υποστήριξη για την αίσθηση που προκάλεσε. Ο τίτλος ήταν «Η υπέρβαση της μεταφυσικής μέσω της λογικής ανάλυσης της γλώσσας». Η κριτική του Carnap, η οποία ήταν πολύ σκληρή, στρεφόταν εναντίον ορισμένων αποφασιστικών χωρίων στο δοκίμιο του Heidegger "Τι είναι η Μεταφυσική;",το οποίο ασχολήθηκε με το φιλοσοφικό πρόβλημα του Τίποτα. Ένα «μικρό» αλλά σημαντικό έργο του Χάιντεγκερ, το οποίο εκδόθηκε λίγο μετά το αριστούργημά του «Είναι και Χρόνος», το οποίο του είχε φέρει παγκόσμια φήμη. Η κριτική του Carnap, ωστόσο, δεν ασχολήθηκε τόσο πολύ με τη μέθοδο της εμπειρικής επαληθευσιμότητας, δεδομένου ότι ήδη υποστήριζε ότι όλα τα γραπτά του Heidegger δεν ήταν, από μόνα τους, σημαντικά, επειδή ήταν μη επαληθεύσιμα: αλλά ότι όλες οι προτάσεις του δεν είχαν νόημα αν εξετάζονταν από την άποψη της τυπικής λογικής. Στην πραγματικότητα, με βάση μια αναλυτική σύνταξη (syn-taxis "από κοινού-τακτοποίηση"), δηλαδή έναν τυπικό-μαθηματικό συντονισμό, ήταν δυνατό να εξακριβωθεί ο παραλογισμός της γλώσσας του Heidegger. Ο Carnap εκμεταλλεύτηκε την επαναστατική ανακάλυψη που έκανε ο μαθηματικόςGeorge Boole (1815-64): κατάφερε για πρώτη φορά να επεκτείνει τη μαθηματική συμβολική μέθοδο στη φυσική γλώσσα, ξεκινώντας έτσι την αναλυτική τυποποίησή της, χειραφετώντας έτσι τις «ασάφειες» και τις «συγχύσεις» της κοινής γλώσσας. Κατά συνέπεια, μέσω αυτής της λογικής, ολόκληρη η γλώσσα της μεταφυσικής κατέληξε να αποτελείται από ψευδο-προτάσεις που στερούνται ορθολογικής αυστηρότητας και επομένως είναι ακατανόητες.
Ας ειπωθεί, παρεμπιπτόντως, ότι στην πραγματικότητα ο Χάιντεγκερ ήταν ένας φιλόσοφος που θεωρούσε όλη τη δυτική μεταφυσική, ξεκινώντας από τον Πλάτωνα για να φτάσει στον Νίτσε (γι' αυτόν ο τελευταίος μεταφυσικός) ως την «έδρα» εκείνης της «λήθης του Είναι» που είχε σύρει τον άνθρωπο να εγκαταλειφθεί από το ίδιο το Είναι, αφού η παραδοσιακή μεταφυσική είχε ανταλλάξει το Είναι (δηλαδή τον φυσικό κόσμο και το ανθρώπινο ον) με το όν, η οποία, ως αρχή της εκδήλωσης των όντων, είναι από μόνη της απροσδιόριστη και άφατη. Η μεταφυσική έκανε τον περήφανο ισχυρισμό ότι το γνωρίζει, ενώ το ξέχασε. Το γεγονός παραμένει ότι ο Heidegger χρησιμοποίησε την κοινή γλώσσα της μεταφυσικής, την οποία ο Carnap θεωρούσε παράλογη, "flatus vocis". Αυτή η επιτακτική επιβεβαίωση επικυρώθηκε ακριβώς από την ανάπτυξη της σύγχρονης τυπικής λογικής. Προηγουμένως, η αντι-μεταφυσική σκέψη, από τους αρχαίους έως τους σύγχρονους σκεπτικιστές, αν και προικισμένη με εξαιρετικά επιχειρήματα, δεν είχε καταφέρει να υπονομεύσει οριστικά τη μεταφυσική. Μόνο η τυπική λογική μαθηματικού τύπου παρείχε μια νέα και σαφέστερη απάντηση, η οποία της στέρησε κάθε νομιμότητα και γνωσιολογική αξία. Στην πραγματικότητα, εάν αυτή η μέθοδος, βασισμένη στη λογική της αρχής της μη αντίφασης (Α = Α και Α δεν είναι Μη-Α), εφαρμόστηκε στον τομέα των φυσικών επιστημών, οι επιστημονικές προτάσεις, υποστηριζόμενες από την εμπειρία και επαληθευμένες από επαρκή στοιχεία, εγγυήθηκαν πάντα ένα θετικό αποτέλεσμα. Ενώ στο πεδίο της μεταφυσικής, η λογική ανάλυση οδηγούσε πάντα σε αρνητικό αποτέλεσμα, έτσι ώστε, ισχυρίζεται ο Carnap, «... Οι υποτιθέμενες προτάσεις σε αυτόν τον τομέα αποδεικνύονται εντελώς ανούσιες». Τελικά, η μεταφυσική ηττήθηκε ριζικά, αφού οι ψευδοπροτάσεις της παραβίαζαν τη σύνταξη της τυπικής λογικής, αν και σέβονταν την ιστορική-γραμματική σύνταξη. Λέξεις όπως είναι, τίποτα, ουσία, ιδέα, θεός, διάβολος, καλό, κακό, δικαιοσύνη κ.λπ., κ.λπ., είναι ακατανόητες. «Οι μεταφυσικοί», γράφει ο Carnap στο δοκίμιό του, «δεν είναι παρά μουσικοί χωρίς μουσική ικανότητα». Μόνο η φιλοσοφία της επιστήμης είναι αποδεκτή. Τουλάχιστον ο Βιτγκενστάιν, ενώ θεωρούσε τη μεταφυσική «ως κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να μιλήσουμε», παραδέχτηκε την πιθανή δραστηριότητά της ως αυτοθεραπεία, αν και, συνολικά, την ονόμασε «Μυστικιστική». Στην περίπτωση του Carnap, από την άλλη πλευρά, ο αντι-μεταφυσικός ριζοσπαστισμός είναι απόλυτος και ακραίος.
Ο Χάιντεγκερ δεν του απάντησε ποτέ ευθέως. Ωστόσο, ορισμένες αναφορές σε αυτόν εκφράστηκαν σε σύντομα γραπτά μετά το "Τι είναι η Μεταφυσική;", στα οποία παρατήρησε το γεγονός ότι η φιλοσοφία του ήταν εντελώς αντίθετη με εκείνη του Carnap. Διότι ενώ ο τελευταίος επεδίωκε να καταδείξει και να χλευάσει την κενότητα της χαϊντεγκεριανής σκέψης, ιδίως στο ζήτημα του Τίποτα, στο βαθμό που η συζήτηση για το τίποτα ήταν μια καθαρά λεκτική άσκηση, ο Χάιντεγκερ επέμενε ότι η νέα μεταφυσική έπρεπε να ξεκινήσει ακριβώς από έναν βαθύ προβληματισμό για το ίδιο το τίποτα. Το τίποτα (μηδέν), σημείωσε, δεν είναι απόλυτο, αλλά εμείς οι άνθρωποι το βιώνουμε συνεχώς βιώνοντας τη συναισθηματική κατάσταση της αγωνίας, η οποία μας κάνει να καταλάβουμε ότι το υπαρξιακό μας θεμέλιο είναι ακριβώς ένα μηδενικό θεμέλιο, καθώς ο θάνατος είναι ένας ανυπέρβλητος στόχος, στον οποίο είμαστε όλοι υποκείμενοι και ο οποίος μας εμποδίζει, ζώντας, να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Ο Carnap και όλοι οι αναλυτικοί φιλόσοφοι, από την άλλη πλευρά, δεν ενδιαφέρονταν για τα συναισθήματα της ζωής, τα οποία αγνοούνται εντελώς, ααφού μόνο η αφηρημένη λογικομαθηματική ορθότητα, υποστηριζόμενη από μια συμμόρφωση που παρέχεται από την εμπειρική επαλήθευση, συναινεί στην αληθινή και έγκυρη γνώση.
Περισσότερο από έναν αιώνα νωρίτερα, ο Χέγκελ είχε ήδη προειδοποιήσει για τον κίνδυνο να γίνει η χρήση των αριθμών και των υπολογισμών ο άξονας ενός εκπαιδευτικού συστήματος. «Το πνεύμα είναι έτσι υποχρεωμένο από αυτή την ενασχόληση να αναστοχάζεται στον εαυτό του και να εργάζεται αφηρημένα, πράγμα που έχει μεγάλη σημασία, αλλά είναι μονομερές... έτσι αυτή η ενασχόληση γίνεται χωρίς σκέψη, μηχανική. Η προσπάθεια συνίσταται πάνω απ 'όλα στον καθορισμό αυτού που είναι κενό έννοιας. Η ουσία της ηθικής και πνευματικής ζωής... θα πρέπει να εκδιωχθεί από το Ένα (τον αριθμό) που στερείται περιεχομένου... Δεδομένου ότι ο υπολογισμός είναι ένα τόσο εξωγενές και όμως μηχανικό θέμα, ήταν δυνατό να κατασκευαστούν μηχανές που εκτελούν αριθμητικές πράξεις με τον τελειότερο τρόπο. Αν μόνο αυτή η περίσταση ήταν γνωστή για τη φύση του υπολογισμού, θα υπήρχαν αρκετά σε αυτό για να αποφασίσουμε τι να σκεφτούμε για την ιδέα να κάνουμε τον υπολογισμό (την αριθμητική) το κύριο μέσο εκπαίδευσης του νου (του πνεύματος), υποβάλλοντάς τον στο μαρτύριο της τελειοποίησης μέχρι του σημείου να γίνει μηχανή» (G.W.F. Hegel, "Science of Logic", σελίδες 234-5 vol. I). Προφητικά και οριστικά λόγια αν σκεφτούμε ότι σήμερα υπάρχουν διάσημοι και ισχυροί άνδρες όπως ο Y.N. Harari, ο K. Schwab, ο E. Musk που προτείνουν να εμφυτεύσουν τσιπ στον εγκέφαλό μας για να τον κάνουν πιο αποτελεσματικό. Και στην πραγματικότητα, ο σκοπός της αναλυτικής φιλοσοφίας, που συνδέεται προοπτικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη, είναι ακριβώς να μας μειώσει σε ανθρώπους-ρομπότ, σε αριθμούς που παράγουν αριθμούς.
Ωστόσο, και ευτυχώς θα έλεγα, η ανθρώπινη σκέψη δεν προκύπτει από τον υπολογισμό της αφηρημένης σκέψης ως τέτοιας. Πριν είναι το θρησκευτικό συναίσθημα και η δύναμη των μύθων. Ο Χάιντεγκερ, στοχαζόμενος την «Ανάλυση των Αρχών» και τα «Υπερβατικά Σχήματα» του Καντ, είχε συμπεράνει ότι η κατανόηση (Verstehen) προκύπτει σε σχέση με τη χρονική διαίσθηση, η οποία μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε το μέλλον, που είναι η αρχική χρονική διάσταση. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, οι άνθρωποι είναι όντα, όντα-ριγμένα, δύναμη-να-είναι, που χαρακτηρίζονται επομένως από ένα άνοιγμα στον κόσμο και στους άλλους. Η ικανότητα σχεδιασμού οφείλεται ακριβώς σε αυτή τη διαισθητική «πτώση» στο χρόνο: ο άνθρωπος, επομένως, δεν θα είναι ποτέ μια μηχανή, επειδή τα συναισθήματα, η ηθική, το ιερό, το καλό, το καλό, το σωστό, αποτελούν συστατικό μέρος του.
Η φιλοσοφία της τυπικής λογικής σύνταξης και του επαληθευτικού εμπειρισμού είναι στην πραγματικότητα μια αντι-φιλοσοφία, η οποία πρέπει να απαγορευτεί, και όχι μεταφυσική. Μπορεί επίσης να επιβεβαιωθεί, με βάση όσα έχουν ειπωθεί, ότι μια τέτοια αντι-φιλοσοφία είναι μια προσβολή ενάντια στην ίδια την ουσία της ανθρώπινης φυλής, στο βαθμό που υποβαθμίζεται σε μια υπολογιστική μηχανή.
Αλλά πώς ήταν δυνατόν αυτοί οι γνωστικοί καλικάντζαροι, βυθισμένοι στη διάσταση του ολοκληρωτικού εκφυλισμού, να είναι σε θέση να αποκτήσουν μια τόσο ευρεία προσκόλληση στους πανεπιστημιακούς κύκλους και επομένως στη λεγόμενη καλλιεργημένη κοινωνία; Η απάντηση είναι, τελικά, απλή: αυτή η φαινομενικά υπερ-ορθολογική σκέψη συμμορφώνεται πλήρως με το Τεχνικό Καθεστώς ("Das Gestell") που επιδιώκει να καθορίσει κάθε πτυχή της ζωής μας. Ο στόχος, όπως γνωρίζουμε, είναι να εξυπηρετήσουμε τους Financial Dominators (οικονομικά κυρίαρχους). Ο καπιταλισμός στην τελευταία απόλυτη φάση του δεν παραδέχεται καμία αντίσταση οποιουδήποτε είδους και για το λόγο αυτό έχει δημιουργήσει την πιο δόλια, παράλογη και επικίνδυνη ολοκληρωτική δικτατορία όλων των εποχών, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνώντες εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι και δημοκράτες. Η υποτιθέμενη «φιλοσοφία» των Βιτγκενστάιν, των Κάρναπ, των Πόπερ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιφανειακή βιτρίνα που χρησιμεύει για να κρύψει την άθλια πνευματική τους ασχήμια.
ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΛΙΓΟ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΣΟΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΑΖΕΥΤΕΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΜΑΣ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΟΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΥΛΙΣΜΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΝΤΥΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ. ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.
-"Γέροντα, θέλω να πάω στην ιεραποστολή", είπα.-"Ιεραποστολή σημαίνει πείνα κοινή! Ότι ζει ο κόσμος θα το ζήσεις στο πολλαπλάσιο!", μου απάντησε. -"Αντέχω", απάντησα με θάρρος άγνοιας.
Τούτη η απάντηση έμελλε να με κυνηγάει πάντα. Ντρέπομαι που το λέω. Δεν πείνασα εγώ. Ίσως ελάχιστες φορές. Είδα όμως μωρά να κλαίνε ξέψυχα από τη κατάρα αυτή. Είδα μαστούς γυναικών, σαν κρεμασμένους άδειους δερμάτινους ασκούς να στάζουν μετά βίας γάλα. Είδα γέρους να σπρώχνουν το ρύζι στο νεότερο για να έχει ελπίδα ζωής. Και όσο και να είχα φάει, πεινούσα. Πεινούσα σαν ζώο. Ούρλιαζα στη μοναξιά μου.
Επιτέλους, όμως, είδα και μάτια να γυαλίζουν στην όψη ενός κουτιού γάλακτος. Χέρια να αρπάζουν τη ζωή. Γλώσσες που λαίμαργα έγλειφαν το πέριξ του στόματος δια να πάρουν κάθε ίχνος τροφής που έμεινε παράνομα εκεί. Χόρτασα βλέποντας τα παιδιά μου να χορταίνουν. Γλυκάθηκε η ψυχή μου στη θέα μιας κοιλίτσα που φούσκωσε προσφέροντας ύπνο βαρύ σε ένα μωρό.
Γι αυτό και ανυπομονώ να τρέξω πίσω. Γιατι άνθρωποι με γέμισαν με τρόφιμα! Η εταιρεία DREAVIA RONTAMIL μας εξασφάλισε 38.000 κουτιά πολυβιταμινούχου γάλατος. Μια ανάπαυλα στη ριζωμένη πείνα. Μια σταγόνα στην θάλασσα της απελπισίας που όμως φτάνει για να αλλάξει το χρώμα της. Από μαύρη να γίνει λευκή. Από πικρή νόστιμη. Από θανατερή γεμάτη ζωή. Από άγευστη νόστιμη ως η Μεταλαβιά.
Ευχαριστώ, συνοδοιπόροι μου! Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι (ο Χριστός) προσέλαβε φύση την οποία διακρίνει η άγνοια και η δουλικότητα· διότι η ανθρώπινη φύση είναι δούλη του Θεού που την έπλασε και αγνοεί τα μέλλοντα.
Σύμφωνα με το Γρηγόριο το θεολόγο, «εάν ξεχωρίσεις αυτό που βλέπουμε απ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε με το νου», η σάρκα είναι δούλη και έχει άγνοια· αλλά, η ψυχή του Κυρίου, χάρη στην ταύτισή της με την υπόστασή του και την πλήρη ένωση μαζί του, έγινε πολύ πλούσια από τη γνώση των μελλόντων, όπως και από τις υπόλοιπες θεοσημίες.
Διότι, όπως η σάρκα των ανθρώπων σύμφωνα με τη φύση της δεν είναι ζωοποιά, ενώ η σάρκα του Κυρίου, επειδή ενώθηκε υποστατικά με το Θεό Λόγο, δεν έχασε τη φυσική της θνητότητα, αλλά έγινε ζωοποιός εξαιτίας της υποστατικής ενώσεως με το Λόγο· και δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ήταν και είναι πάντοτε ζωοοποιός.
Έτσι, λοιπόν, η ανθρώπινη φύση δεν έχει αποκτήσει από τη φύση της τη γνώση των μελλόντων, ενώ η ψυχή του Κυρίου εξαιτίας της ενώσεώς της με το Θεό Λόγο και την υποστατική ταύτιση έγινε πολύ πλούσια, όπως προανέφερα, στις υπόλοιπες θεοσημείες και στη γνώση για τα μέλλοντα.
Πρέπει, επίσης, να γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε (τον Χριστό) ούτε δούλο να τον λέμε· διότι τα ονόματα «δούλος» ή «δεσπότης» δεν είναι γνωρίσματα της φύσεως, αλλά των σχέσεων, όπως τα ονόματα «πατέρας» ή «υιός».
Αυτά δηλαδή δεν δείχνουν την ουσία αλλά τις σχέσεις.
Όπως ακριβώς είπαμε για την άγνοια ότι, εάν διακρίνεις το κτιστό από το άκτιστο με αμυδρές ιδέες, δηλαδή με λεπτές φαντασίες του νου, τότε η σάρκα θα ήταν δούλη του Θεού, εάν δεν ενώνονταν με το Θεό Λόγο· αφού όμως ενώθηκε υποστατικά, πώς θα είναι δούλη;
Επειδή, δηλαδή, ο Χριστός είναι ένας, δεν μπορεί να είναι και δούλος του εαυτού του και Κύριος· διότι αυτά δεν είναι από αυτά που λέγονται απλοϊκά, αλλά σχετικά με κάτι άλλο. Ποιανού δούλος, λοιπόν, θα είναι; Του Πατέρα; Καλά! Αλλά, όλα όσα έχει ο Πατέρας, δεν είναι και του Υιού; Εάν, λοιπόν, είναι δούλος του Πατέρα, δεν είναι καθόλου του εαυτού του.
Και πώς, εάν ο ίδιος είναι δούλος, λέει ο απόστολος για μας: «ώστε δεν είναι καθόλου δούλος, αλλά υιός», και αυτός μας υιοθέτησε;
Λέγεται επομένως δούλος προσηγορικά, χωρίς ο ίδιος να είναι αυτό, αλλά πήρε τη μορφή του δούλου για χάρη μας και ονομάσθηκε μαζί μας δούλος.
Όντας απαθής, δουλώθηκε στα πάθη για μας και διακόνησε τη δική μας σωτηρία.
Όσοι τον ονομάζουν δούλο χωρίζουν τον ένα Χριστό σε δύο, όπως έκανε ο Νεστόριος.
Εμείς όμως τον λέμε Δεσπότη και Κύριο όλης της κτίσεως· είναι ο ένας Χριστός, ο ίδιος Θεός και άνθρωπος ταυτόχρονα, ο οποίος τα γνωρίζει όλα· «διότι αυτός κατέχει όλους τους απόκρυφους θησαυρούς της σοφίας και της γνώσεως».
Φειδίας, η Ακρόπολη των Αθηνών, 432 π.Χ
Paul και Patricia Churchland.
Gianni Vattimo.
