του Φραντσέσκο Λαμεντόλα
Ζούμε στην κουλτούρα των δικαιωμάτων: όλοι κυματίζουν, διεκδικούν, απαιτούν την αναγνώριση μιας άπειρης σειράς δικαιωμάτων. Κανείς δεν μιλάει ποτέ για καθήκοντα, ακόμα λιγότερο για θυσίες, παραιτήσεις, την αργή, υπομονετική και άξια κατάκτηση αυτού που ειλικρινά και νόμιμα επιδιώκει. Όλοι περιμένουν την επιτυχία στη γωνία, μαζί με χρήματα, σεξ, δόξα και δύναμη (εξουσία), αλλά όχι λόγω κάποιας ικανότητας, καλλιεργημένης με σοβαρότητα και επιμέλεια, αλλά μάλλον με βάση το τίποτα, τον πιο θρασύ ναρκισσισμό και τον αγνό και απλό κυνισμό.
Σε αυτή τη μέθη, σε αυτό το όργιο δικαιωμάτων και διεκδικήσεων, σε αυτόν τον παροξυσμό της αυτοαποκαλούμενης πολιτικής δέσμευσης, των ιερών «αγώνων», των «μαχών» και «εκστρατειών» για δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη, καθώς και ιδεολογική μαχητικότητα καί στράτευση (η οποία μόνο παρακμή των ιδεολογιών δέν δείχνει: αν όλα έχουν γίνει πλέον ιδεολογικά, ακόμα και η τουαλέτα!), αυτό που χτυπά περισσότερο τους ανθρώπους που πέρασαν τα χρόνια είναι η συστηματική, πονηρή, προγραμματισμένη αφαίρεση του παρελθόντος, ώστε οι νέοι όχι μόνο να μην μπορούν νά κάνουν συγκρίσεις, αλλά δεν ξέρουν καθόλου τι ήταν η κοινωνία μας, τι ήταν η οικογένεια, τι ήταν το σχολείο, τι ήταν η Εκκλησία, τι ήταν ο στρατός, τι η πατρίδα, τι ήταν η δουλειά, η αποταμίευση, άρα και οι τράπεζες, και τι ήταν η τηλεόραση και ο αθλητισμός, πριν από την πλημμύρα: πριν από τη μεγάλη μετάλλαξη που, ξεκινώντας από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, και σήμερα με έναν ολοένα πιο σφιχτό, ακόμη και φρενήρη ρυθμό, έχει κυριολεκτικά αλλάξει το πρόσωπο του κόσμου στον οποίο ζούμε, από τις πιο δευτερεύουσες λεπτομέρειες μέχρι τα πιο σημαντικά πράγματα, και αυτό τόσο στο πλαίσιο της ιδιωτικής ζωής (ή ό,τι απομένει από αυτήν) όσο και σε αυτό της δημόσιας ζωής. Στην πραγματικότητα, αν ο κόσμος έχει αλλάξει τελείως την εμφάνισή του, αλλά οι νέοι δεν το ξέρουν, ούτε πρέπει να το ξέρουν. Αν αυτή η υποκατάσταση του πολιτισμού, από έναν πολιτισμό αξιών σε έναν πολιτισμό μονομερών δικαιωμάτων (και επομένως του τίποτα), από έναν πολιτισμό της ζωής, με πολλές γεννήσεις και εμπιστοσύνη στο αύριο, σε έναν πολιτισμό θανάτου, πλούσιο μόνο σε αντισύλληψη, αμβλώσεις, ευθανασία, δωρεάν ναρκωτικά και τόν γάμο ομοφυλοφίλων, άν συμβαίνουν χωρίς οι νέοι να γνωρίζουν ότι έχει συμβεί και μπορεί να τους κάνει να πιστέψουν ότι αυτό είναι πολιτισμός, ότι κάθε αληθινός πολιτισμός είναι παρόμοιος με αυτόν στον οποίο ζούμε τώρα, δηλαδή ότι σε κάθε αληθινό πολιτισμό κυριαρχούν τα μονόδρομα δικαιώματα, η άμβλωση (το δικαίωμα να σκοτώνεις το αγέννητο παιδί), η ευθανασία (το δικαίωμα να σκοτώνεις τούς ηλικιωμένους και άρρωστους ή να αυτοκαταστρέφεσαι), τά δωρεάν ναρκωτικά (το δικαίωμα να αυτοκαταστρέφεσαι λίγο-πολύ αργά και να καταστρέφεις τα μέλη της οικογένειάς σου), ο ομοφυλοφιλικός γάμος (το δικαίωμα του αρσενικού να γίνει θηλυκό για έναν άλλο άνδρα· και για το θηλυκό, να γίνει αρσενικό για ένα άλλο θηλυκό), τότε αυτό είναι, το παιχνίδι έχει τελειώσει. Ποιο παιχνίδι; Αυτό της δημιουργίας μιας καταστροφικής κατάστασης που είναι επίσης χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Μια κόλαση από την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα λύτρωσης.
Και γιατί το κάνουν; Θα το ξέρουν αυτό, ή τουλάχιστον οι σκεπτόμενοι επικεφαλής του παγκόσμιου έργου που μόλις περιγράψαμε, και αγνοώντας τη μάζα χρήσιμων ηλιθίων, τους ιππότες του τίποτα, αυτοί που νομίζουν ότι δίνουν τον «καλό αγώνα» για ελευθερίες και δικαιώματα, καί ίσως εντάσσονται στους χρήσιμους συνδυάζοντας ίσως το χρήσιμο με το καθήκον και κατακτώντας, εν τω μεταξύ, ή ενισχύοντας, τις καρέκλες τους, τις καθηγητείες τους, τις θέσεις εξουσίας τους, και εξασφαλίζοντας στον εαυτό τους έναν τραπεζικό λογαριασμό με μερικά επιπλέον μηδενικά: (pecunia non olet = τα χρήματα δεν έχουν μυρωδιά ). Αυτή η δήλωση χρησιμοποιείται από όσους αποδίδουν απόλυτη αξία στα χρήματα, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους . Η λατινική φράση αποδίδεται στον αυτοκράτορα Βεσπασιανό (979 μ.Χ.), ο οποίος δικαιολόγησε έτσι τον φόρο που επέβαλε στα δημόσια λουτρά.
Αναγνωρίζουμε ότι αυτό, και τίποτα άλλο, είναι αυτό που συμβαίνει.
Και έτσι, έχοντας φτάσει σε αυτό το σημείο, όσοι, όπως εμείς, που βρίσκονται στα φτερά , έχουν ένα ξεκάθαρο καθήκον να εκπληρώσουν: να αποτρέψουν αυτόν τον βρώμικο ελιγμό από το να πραγματοποιηθεί χωρίς αμφισβήτηση. Πώς;
Λέγοντας στους νέους ότι ο πολιτισμός δεν είναι αυτό το πράγμα εδώ, στο οποίο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, αλλά κάτι άλλο. Και ότι εμείς, αν και δεν έχουμε φτάσει ακόμη στην ηλικία του Μαθουσάλα, έχουμε δει ωστόσο αρκετές πηγές για να μάθουμε, αφού το είδαμε, και να καταθέσουμε, ότι η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία, η τηλεόραση, ο αθλητισμός, ο στρατός, η δουλειά, οι αποταμιεύσεις, ακόμη και οι τράπεζες, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, ήταν κάτι άλλο: και ότι οι γονείς και οι παππούδες μας, οι δάσκαλοί μας και οι ιερείς μάς έδιναν μια πολύ διαφορετική μαρτυρία ζωής από αυτή που δέχονται αυτοί, οι νέοι, σήμερα.
Το πρόβλημα είναι ότι τήν λαμβάνουν ακριβώς από εμάς, από εκείνους της γενιάς μας: και δεν είναι, γενικά, μια εξαιρετική μαρτυρία, πράγματι, είναι συχνά ελάχιστα αποδεκτή: αποτελείται από πάρα πολλούς συμβιβασμούς, πάρα πολλά μικρά κόλπα, πάρα πολλά μισογυνικά ημίμετρα, πάρα πολλές αυτάρεσκες αδυναμίες, υπερβολική έλλειψη ευθύνης.
Ιδού, λοιπόν, ότι η μαρτυρία για το τι είναι ένας αληθινός πολιτισμός και αυτό που υπήρξε, γίνεται, για εκείνους της γενιάς μας, καθήκον και επανόρθωση: ήμασταν εμείς που δώσαμε το κακό παράδειγμα, που δεν ήμασταν πολύ θετικά πρότυπα για τους σημερινούς νέους. Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να επιδιορθώσουμε το χάος που οι ίδιοι έχουμε προκαλέσει. Πριν φύγουμε, έχουμε καθήκον να ενημερώσουμε τους νέους ότι μπορούμε να ζήσουμε με άλλο τρόπο. Ότι υπάρχει άλλος τρόπος να είσαι γονιός, να είστε δάσκαλοι, επαγγελματίες, εργάτες, τεχνίτες, έμποροι. Ότι υπάρχει άλλος τρόπος να είσαι πολίτης, να είσαι αθλητής, να κάνεις τηλεόραση, ή κινηματογράφο ή ψυχαγωγία. Ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να είσαι Χριστιανός και Καθολικός, πολύ διαφορετικός από εκείνους που είναι αναμφισβήτητα δημοφιλείς αυτή τη στιγμή, αλλά που έχουν το ελάττωμα να ενώνονται με την ίδια τάση να επιδιώκουν το μέγιστο αποτέλεσμα με την ελάχιστη προσπάθεια, να θέλουν να εμφανίζονται περισσότερο και καλύτεροι από αυτό που πραγματικά είναι κανείς, και να στολίζει ακόμα και τα πιο επαίσχυντα πράγματα, καθιστώντας σαφές ότι δεν είναι η ασχήμια που είναι, στην πραγματικότητα, αλλά όμορφα, ποιητικά πράγματα, ή, τουλάχιστον, «γνήσια» και «αυθεντικά» πράγματα, σαν να επέτρεπε οποιαδήποτε υπερβολή, οποιαδήποτε άδεια, οποιαδήποτε φρίκη.
Πότε αρχίσαμε να εκτροχιαζόμαστε; Ω, πολύ, πολύ καιρό πριν. Και αυτό δεν είναι δική μας ευθύνη, ούτε των γονιών μας, αλλά των προγόνων μας, αρκετές γενιές πίσω. Αλλά δεν το συζητάμε, ούτε καν το πιστεύουμε ότι είναι δυνατό, γιατί σε μια κοινωνία, όπως η δική μας, που βασίζεται στο δόγμα της προόδου, είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται, οπότε είναι πολύ λίγοι οι πρόθυμοι να πιστέψουν ότι, ίσως, ισχύει το αντίθετο: ότι η ιστορία της σύγχρονης Δύσης είναι αυτή μιας αργής (τώρα, ωστόσο, όλο και λιγότερο αργής), αδυσώπητης και, από πολλές απόψεις, εν γνώσει της, επιθυμητής και επιδιωκόμενης, οπισθοδρόμησης.
Ωστόσο, αν υποδεικνύαμε μια κατά προσέγγιση ημερομηνία από την οποία αυτή η οπισθοδρόμηση πήρε έναν πιο αποφασιστικό ρυθμό και άρχισε να εκδηλώνεται ορατά, δηλαδή, να μην φοβόμαστε να αρχίσουμε να βλέπουμε αυτό που πραγματικά είναι (άρα, ο ύπνος και οι ρυθμισμένοι εγκέφαλοι δεν καταγράφουν πράγματα, ακόμα κι αν τα δουν ), σίγουρα θα λέγαμε: Οκτώβριος 1962 για την Καθολική Εκκλησία, με την έναρξη της Β' Συνόδου του Βατικανού και Μάιος του 1968 (αλλά, στην Ιταλία, ιδιαίτερα το φθινόπωρο του 1969) για την κοινωνία των πολιτών. Φυσικά, η πραγματική φύση αυτών των δύο γεγονότων, τής Συνόδου και της Αμφισβήτησης, εμφανίστηκε και εκδηλώθηκε πλήρως μόνο αργότερα. Εκείνη την εποχή, χάρη στη στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της διανόησης κανείς, ή πολύ λίγοι, δεν είχαν αμφιβολίες για την καλοσύνη τους. Και, εν προκειμένω, ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν να εκφράζουν θετική γνώμη και για τα δύο, καί πράγματι, λυπούνται που αυτή η «εποχή» ανήκει στο παρελθόν.
Πράγματι, ειδικά στον Καθολικό κόσμο, υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να το αναβιώσουν, ή ακόμη και να το πιέσουν ακόμη περισσότερο, «να το συνειδητοποιήσουν πλήρως», όπως λένε, παραπέμποντας συνεχώς σε ένα απροσδιόριστο «πνεύμα» τής Συνόδου το οποίο, ευτυχώς, δεν είναι, αυτό που πρέπει να γράφεται με κεφαλαίο γράμμα, αλλά το οποίο παίρνουν εξίσου σοβαρά με αυτό, αν όχι ακόμη περισσότερο.
Και είναι ακριβώς λόγω της αβέβαιης ή μη συνειδητοποίησης του τι σημαίνει η εποχή της Συνόδου στην Εκκλησία και η εποχή της Αμφισβήτησης στην κοινωνία των πολιτών για την ιστορία της σύγχρονης Δύσης, δηλαδή για τον δικό μας πολιτισμό, πού μ' αυτό θα μπορούσε κανείς να σχεδιάσει έναν ξεκάθαρο διανοητικό χάρτη των σημερινών ανθρώπων: από τη μια μεριά εκείνοι που δεν κατάλαβαν και δεν έμαθαν τίποτα, δηλαδή οι ηλίθιοι, οι αυταπατόμενοι και οι τρελοί, που συνεχίζουν να δίνουν μια κολακευτική γνώμη για αυτά τα δύο γεγονότα· από την άλλη, εκείνοι που έχουν καταλάβει, ή τουλάχιστον έχουν διαισθανθεί, ή υποψιάζονται κάτι, και έχουν απελευθερωθεί, αν το είχαν ποτέ, από αυτήν την παράλογη και ανεξήγητη γοητεία. Ανεξήγητη, βέβαια, αν όχι με ψυχοπαθολογικούς όρους ή, χειρότερα, με όρους κυνικού καριεριστικού οπορτουνισμού (καιροσκοπισμού). Και ένας Θεός ξέρει αν υπάρχουν λίγοι, αμετανόητοι πρώην εξήντα οχτώ, που σήμερα καταλαμβάνουν θέσεις κύρους, πολύ καλά αμειβόμενοι, και τις καταλαμβάνουν με την ίδια ευκολία που κούνησαν την κλειστή αριστερή τους γροθιά και παρέλασαν στις πλατείες φωνάζοντας τα παράφρονα συνθήματά τους, με τα οποία υμνούσαν το τέλος της ταξικής εκμετάλλευσης και την ευτυχισμένη έλευση της κομμουνιστικής και ελευθεριακής κοινωνίας (ένα οξύμωρο, η τελευταία, τόσο σκληρή, που από μόνη της θα έπρεπε να είχε κάνει ξεκάθαρη και εμφανή τη διανοητική τους έλλειψη).
Επομένως, αγαπητά παιδιά, οι έντιμοι άνθρωποι της γενιάς μου στρέφονται σε εσάς και σας λένε: μην κοροϊδεύεστε, μην εξαπατάστε! Δεν είναι ότι εξιδανικεύουμε το παρελθόν, τα παιδικά μας χρόνια· είναι ότι, παρόλο που δεν ήταν, η κοινωνία των δεκαετιών του '50 και του '60 του εικοστού αιώνα, μια τέλεια ή ειδυλλιακή κοινωνία, ήταν, ωστόσο, πολύ πιο ανθρώπινη και βιώσιμη από τη σημερινή: ακόμα κι αν δεν υπήρχε η σημερινή τεχνολογία, ούτε η σημερινή ευημερία, και ακόμη κι αν παιδιά - φρίκη! - δεν έπαιζαν με κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές, αλλά με αυτοκίνητα και κούκλες, ή απλώς να κυνηγούν ο ένας τον άλλον στο γρασίδι, η κοινωνία στο σύνολό της και στους βασικούς της θεσμούς, η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία και, κυρίως, ο τρόπος ζωής της πλειοψηφίας των μεμονωμένων ανθρώπων, ήταν πολύ λιγότερο διεστραμμένος, ή, αν προτιμάτε, πιο προηγμένος, από τη σημερινό, ο οποίος, συγκριτικά, παρουσιάζει μάλλον τα χαρακτηριστικά ενός αντιπολιτισμού, παρά ενός πολιτισμού, ή μάλλον ενός πολιτισμού αντίστροφου, ενός οπισθοδρομικού και αυτοκαταστροφικού πολιτισμού, στον οποίο επιλέγονται και αναπαράγονται τα χειρότερα πράγματα, οι χειρότερες μορφές, οι χειρότερες συμπεριφορές και οι χειρότεροι άνθρωποι.
Από την τηλεόραση στο πανεπιστήμιο, από την ψυχαγωγία στον πολιτισμό, όλα είναι μια αντίστροφη επιλογή : η οποία ξεκινά από το σχολείο, ή μάλλον, πριν από αυτό, στο νηπιαγωγείο, και, δυστυχώς, επίσης στην οικογένεια, και συνεχίζει ακατάπαυστα σε όλη τη ζωή. Σέ σημείο να βάζεις στο θρόνο αδαείς και εγωιστές, αυταρχικούς και απερίσκεπτους γέρους, να τους περνάς και να τους στεφανώνεις για σοφούς, έγκυρους, καλλιεργημένους και έξυπνους ανθρώπους και να τους εμπιστεύεσαι τον ρόλο του «γκουρού» ή των οδηγών ολόκληρης της κοινωνίας.
Μην ξεγελιέστε! Δεν είναι φυσιολογικό οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες εταιρείες, δημόσιες και ιδιωτικές, να καλούνται να τίς διαχειριστούν άτομα που έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανίκανοι ή ότι, όταν φεύγουν από τη δουλειά τους, νά λαμβάνουν πακέτο απόλυσης αξίας εκατομμυρίων, ακόμα κι αν έφεραν τις αντίστοιχες εταιρείες και τις τράπεζές τους στο χείλος της κατάρρευσης· όχι, αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Δεν είναι καν φυσιολογικό ότι οι πανεπιστημιακές έδρες και τα τηλεοπτικά πολιτιστικά σαλόνια καταλαμβάνονται πάντα από τις συνηθισμένες καρυάτιδες, από τους τακτικούς καλεσμένους του πολιτικά ορθού, ανθρώπους χωρίς πολιτισμό, χωρίς εξυπνάδα, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς βάθος, και καλούς μόνο στο να υπηρετούν την εξουσία της στιγμής, ίσως με την φιλαρέσκεια της υιοθέτησης ψευδώς παραβατικών συμπεριφορών, αλλά παραβατικών προς κάτι ή κάποιον που δεν είναι πλέον τρομακτικό, που δεν μπορεί να απειλήσει την καριέρα και τα αγαπημένα τους πορτοφόλια. Και δεν είναι φυσιολογικό ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι, ταλαντούχοι και πτυχιούχοι πρέπει να φύγουν από τη χώρα για να βρουν αξιοπρεπή στέγαση, ενώ τις θέσεις που θα έπρεπε να είναι δικές τους καταλαμβάνονται σταθερά από μια στρατιά ευτελών που εφοδιάζονται με συστάσεις. Κανένα από αυτά τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικό.
Σε ό,τι αφορά την Εκκλησία, τότε -το λέμε αυτό στους νεαρούς Καθολικούς- δεν είναι φυσιολογικό ο Πάπας να αντιπαθεί τους πιστούς του και να τους κακομεταχειρίζεται και να τους υποτιμά συνεχώς, αν δεν ακολουθούν τη γραμμή τής "αλλαγής" του, ενώ υμνεί και εξυψώνει καθημερινά τους δηλωμένους εχθρούς της Εκκλησίας και του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Αυτή η εκκλησία, ή μάλλον, αυτή η προοδευτική και μοντερνιστική νέα εκκλησία, αγαπητά παιδιά, δεν είναι φυσιολογική στο σύνολό της: δεν είναι η αληθινή Καθολική Εκκλησία και δεν διατηρεί την αληθινή Καθολική πίστη: σας εξαπατούν.
Οι Paglias, οι Galantinos, οι Sosas, οι Bianchis, οι Grillos σας εξαπατούν: σας απομακρύνουν από την αληθινή Καθολική πίστη και το αληθινό Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, χωρίς να το καταλάβετε.
Δεν μπορείτε να μετρήσετε τον βαθμό στον οποίο έχουν αποστασιοποιηθεί από τον αληθινό καθολικισμό -για τον οποίο, επιπλέον, ντρέπονται, και το λένε ανοιχτά- αλλά εμείς μπορούμε: επειδή έχουμε δει και γνωρίσει τους αληθινούς πάπες, τους αληθινούς επισκόπους, τους αληθινούς ιερείς και οι πραγματικές καλόγριες πριν από μερικές δεκαετίες. Και αν κάποιος ιερέας, όπως ο Ιησουίτης Μάρτιν, ή κάποιος επίσκοπος, όπως ο Bonny της Αμβέρσας, πει ότι η Εκκλησία πρέπει επίσης να ευλογήσει τους γάμους ομοφυλοφίλων, σας εξαπατούν. Αυτή δεν είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Και η μοίρα του αρσενικού δεν είναι να σοδομιστεί από ένα άλλο αρσενικό, αλλά να γνωρίσει και να αγαπήσει μια γυναίκα και να δημιουργήσει μια οικογένεια μαζί της...
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ ΣΕ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. ΒΛΕΠΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ. ΑΓΟΓΓΥΣΤΑ. ΔΙΟΤΙ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
