Συνέχεια από:Δευτέρα 1η Αυγούστου 2016
Προλεγόμενα σε μία φιλοσοφική Χριστολογία
Του Xavier Tilliette.
5. Η συνείδηση τού Χριστού (συνέχεια)
"....το ουσιώδες του πρόσωπο
είναι το άκτιστο φώς το οποίο στο αιώνιο Είναι του αγκαλιάζει όλες τις
φάσεις της γήϊνης ύπαρξής του, κάνει πράξη τις ασυνειδησίες, τα τραυλίσματα, την
ανάπτυξη, τους πόνους της νεότητος, της ωριμότητος, τις αγωνίες του
μελλοθάνατου. Γιατί λοιπόν να μήν δεχθούμε ότι ο Θεός θέλησε να γνωρίσει αυτό
που αισθάνεται ο άνθρωπος απο την δική του ανθρώπινη γωνία, να τον γνωρίσει σαν
άνθρωπος, χωρίς να παύσει να είναι Θεός και να τον γνωρίσει σαν Θεός".
Σύμφωνα με τον Μπλοντέλ, η κένωση
είναι η μοίρα εκείνου ο οποίος γνωρίζοντας ότι είναι Θεός, αποκτά συνείδηση τού πράγματος τόσο πιό ζωντανή όσο περισσότερο βλέπει να βυθίζεται στο βάθος τής
ανθρώπινης συνθήκης, στην στενότητα τής εξορίας και τής αγνοημένης αγάπης. Ο
Ιερεύς Nedoncelle θα έβλεπε καλύτερα τον Θείο εαυτό να αναδύεται απο μία
λανθάνουσα κατάσταση, απο μία συνεχώς αραιούμενη σκοτεινιά, απο μία
περιστασιακή υποταγή, η οποία δέν διαφέρει πολύ απο την κένωση. Ο Μπλοντέλ
προτιμά να συνδέσει την κένωση στην συμπάθεια η οποία στιγματίζει. Ο Χριστός,
περισσότερο απο την ένωσή του στην Θεότητά του, πρέπει να την ξεχάσει και να πλησιάσει
την ανθρωπότητά του. Εάν "αφομοιώνεται στην κατάσταση τού παιδιού",
είναι για να "εξωτερικεύσει σ'αυτόν αυτό που παραμένει υπονοούμενο και
μπερδεμένο στο φτωχό δυστυχισμένο όν, το φυλακισμένο, το δεμένο, το
μουγκό". Ο πανχριστισμός συνεπιφέρει την εκμηδένιση τού δόγματος του
μυστικού σώματος. Η συσκότιση την οποία συστήνει ο Υιός του Ανθρώπου είναι η αλληλεγγύη των ανθρώπινων συνειδήσεων. Τα "στίγματα" που εισέβαλλαν
στην ανθρωπότητα και το πεπερασμένο, είναι η πραγματικότης των συνειδήσεων και
του ασυνειδήτου των ανθρώπων....Σχηματιζουν μία θολή οθόνη ή ένα στρώμα
αμίαντου το οποίο εμποδίζει την ανθρώπινη συνείδηση του Λόγου να εξαερωθεί, να
καεί στον φούρνο της Θεότητος.
Ο Μπλοντέλ έδειξε απλώς τις
γοητευτικές συνέπειες ενός Χριστολογικού δόγματος της διϋποκειμενικότητος
"η συνείδηση της ανθρωπότητός του έγινε απο όλες τις δικές μας ανθρώπινες
συνειδήσεις".
Ο J.Monroux ακολούθησε
τον ανοιχτό ήδη δρόμο. Φανέρωσε ότι ο Λόγος, σαν δημιούργημα, υπέμεινε τον κόσμο
των πνευμάτων ακριβώς όπως έγινε παθητικός στο αισθητό σύμπαν ώστε να το
στερεώσει στο Είναι. Εξίσου λόγω τής άπειρης δεκτικότητος του, της αναλογικής
του συμπάθειας, τα πνεύματα και οι συνειδήσεις έχουν την ύπαρξή τους σ' αυτόν.
Με την σειρά του ενεργοποιημένος απο τον Μπλοντέλ, ο M.Nedoncell εμβαθύνει
την σχέση των υποκειμένων με την υποκειμενικότητα του Ανθρώπου-Θεού,
αντιμαχόμενος όμως την κενωτική θεωρία. Οι συνειδήσεις-εμπόδια δέν φρέναραν την
φλόγα της Θείας ζωής. Επι πλέον ο Χριστος δέν προσπάθησε καθόλου να απαλλαγεί
απο την Θεότητα του, αντιθέτως προσπάθησε να την ξανακερδίσει, να ξανακερδίσει
την υπόστασή του. Η ορμή του πρός τον Θεό εμποδίστηκε, χρειάστηκε να νικήσει
μία αβεβαιότητα. Αλλά ταυτόχρονα η ανθρώπινη φύση "υπολογίζεται σε ένα
Θείο πρόσωπο" και φαινομενολογικώς "τείνει αδιαλείπτως να μιμηθεί το
Θείο πρόσωπο και να είναι το ίδιο το πρόσωπο". O Nedoncelle ανακοινώνει
επίσης την γόνιμη ιδέα ότι το υπερβατικό Εγώ είναι το ΕΓΩ του Χριστού. Ο Λόγος,
η βάση των νοήσεών μας, των διάνοιών μας
αλλά επίσης και το ζωντανό και κοσμικό ΕΓΩ, πηγή της ζωής και της
πράξεως. Στο Εγώ του αυτός "φιλοξενεί τα δικά μας" . Είναι το
προσχέδιο μίας μοναδολογίας της οποίας η φλόγα είναι ο Χριστός.
Συνεχίζεται
ΣΧΟΛΙΟ: Στερούνται τήν χάρη τού Κυρίου καί αδυνατούν νά δεχθούν, νά χωρέσουν, τό γεγονός ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, όπως όλοι οι Φαρισαίοι.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου