Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980
Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει;Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!»
Αγιος Σιλουανός. Τό ξεχασμένο μυστήριο τής Σωτηρίας.
«Κύριε, βλέπεις ὅτι θέλω νά προσευχηθῶ ἐνώπιόν Σου μέ καθαρό νοῦ, ἀλλά οἱ δαίμονες μέ ἐμποδίζουν. Πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό μένα». Καί ἔλαβα μέσα στήν ψυχή μου αὐτή τήν ἀπάντηση ἀπό τόν Κύριο:
« Οἱ ὑπερήφανοι ὑποφέρουν πάντα ἀπό τούς δαίμονες».
Ἐγώ εἶπα: «Κύριε, Ἐσύ εἶσαι ἐλεήμων· ἡ ψυχή μου Σέ γνωρίζει · πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθεῖ ἡ ψυχή μου».
Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε στά μύχια τῆς ψυχῆς μου: «Κράτα τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι».
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ
Ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τίς μακρές εκκλησιαστικές ακολουθίες στόν Ναό, μέ τόν απέραντο πλούτο σέ πνευματικό περιεχόμενο. Τιμούσε τό έργο τών ψαλτών καί τών αναγνωστών καί προσευχόταν πολύ γι αυτούς, παρακαλώντας τόν Θεό νά τούς βοηθάει, ιδιαίτερα στίς ολονύχτιες αγρυπνίες. Παρόλη όμως τή αγάπη του γιά τήν μεγαλοπρέπεια, τήν ομορφιά καί την μουσική τών ακολουθιών, έλεγε πώς καθορίστηκαν βέβαια μέ τόν φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά τήν μορφή τους αποτελούν ατελή προσευχή καί δόθηκαν στό λαό γιατί αναλογούν στίς δυνάμεις όλων καί είναι ωφέλιμες γιά όλους.
«Ο Κύριος μάς έδωσε τίς εκκλησιαστικές ακολουθίες μέ τήν ψαλμωδία, γιατί είμαστε αδύνατα παιδιά. Ακόμη δέν ξέρουμε νά προσευχόμαστε όπως πρέπει καί έτσι η ψαλμωδία ωφελεί όλους, όσους ψάλλουν με ταπείνωση. Είναι όμως καλύτερο, όταν η καρδιά μας γίνεται ναός τού Κυρίου καί ο νούς θρόνος Του»
Καί ακόμα έλεγε πώς όλος ο κόσμος μεταβάλλεται σέ ναό τού Θεού, όταν η αδιάλειπτη προσευχή ριζώσει στά βάθη τής καρδιάς.
ΣΧΟΛΙΟ: Τήν Σωτηρία λοιπόν επιδιώκει νά καταργήσει ο οικουμενισμός καί η ευχαριστιακή εκκλησιολογία. Θηλυπρεπείς άνθρωποι κρύβονται πίσω από τίς μίτρες τους καί δέν τούς έχουμε πετάξει ακόμη έξω από τούς ναούς μας.
Αμέθυστος
3 σχόλια:
Όταν δεν τους μνημονεύεις τους πετάς έξω από την Εκκλησία;Υπάρχουν άλλοι τρόποι;;Γιατί οι Άγιοι μας λένε ότι θα κυριαρχήσει η τελευταία αίρεση;;;Είναι ο Οικουμενισμός η τελευταία αίρεση;;;;Ποιά είναι η έρημος που θα πάει η Εκκλησία;;;;;Ποιοί είναι οι απόγονοι της Εκκλησίας που θα καρατομηθούν;;;;;;Γιατί πρέπει να έρθει ο Αντίχριστος( δηλαδή η Αποστασία) πρίν το τέλος;;;;;;;
Ο Ζηζιούλας υποστήριξε και υποστηρίζει δημόσια και ενώπιον όλων (!), ότι ο πιστός μπορεί να προσευχηθή μόνον μέσω του επισκόπου του προς τον Κύριο! Και ιδού τί λέει ο απ. Παύλος, ο εξ Εβραίων απ. Πάυλος, στους συμπατριώτες του (σ' αυτούς που βαπτίζονταν μάλλον Χριστιανοί, για να τους στηρίξη...) στην προς Εβραίους επιστολή. Μεταξύ των άλλων, και πρόκειται προφανώς για προφητεία: "... ιδού ημέραι έρχονται, λέγει Κύριος, και συντελέσω επί τον οίκον Ισραήλ και επί τον οίκον Ιούδα διαθήκην καινήν ου κατά την διαθήκην ην εποίησα τοις πατράσιν αυτών εν ημέρα επιλαβομένου μου της χειρός αυτών εξαγαγείν αυτούς εκ γης Αιγύπτου. ότι αυτοί ουκ ενέμειναν εν τη διαθήκη μου, καγώ ημέλησα αυτών, λέγει Κύριος. ότι αύτη η διαθήκη ήν διαθήσομαι τω οίκω Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος. διδούς νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και επί καρδίας αυτών επιγράψω αυτούς, και έσομαι αυτοίς εις Θεόν, και αυτοί έσονταί μοι εις λαόν. και ου μή διδάξωσιν έκαστος τον πολίτην αυτού και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων: γνώθι τον Κύριον. ότι πάντες ειδήσουσί με από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών. ότι ίλεως έσομαι ταις αδικίαις αυτών, και των αμαρτιών αυτών και των ανομιών αυτών ου μη μνησθώ έτι. - Εν τω λέγειν 'καινήν' πεπαλαίωκε την πρώτην. το δε παλαιούμενον και γηράσκον εγγύς αφανισμού" (Η΄ 8 - 13).
12.20 Εάν τό γενέθλιον τής Εκκλησίας είναι η Πεντηκοστή, μόνον ο Κύριος μπορεί νά πετάξει έξω από τήν εκκλησία. Ο ίδιος πού μπορεί καί νά βάλει μέσα στήν εκκλησία.Η αίρεση κυριαρχεί όταν χάνεται η πίστη. Καί σήμερα η αίρεση είναι παντρεμένη μέ τόν πολιτισμό πού επικρατεί. Κάποια στιγμή εκκοσμικεύτηκε η πίστη καί σήμερα απολαμβάνουμε τήν εκκοσμίκευση τής αιρέσεως. Κάτι πού σημαίνει ότι ο,τιδήποτε σκεφτόμαστε είναι αιρετικό. Καί η σκέψη τής μοντέρνας εποχής είναι πράξη. Εκπαιδευόμαστε, μορφωνόμαστε εργαζόμαστε, υπάρχουμε αιρετικά. Σάν ένωση όλων τών θρησκειών είναι η τελευταία αίρεση, η οποία καθιστά τήν ορθοδοξία αίρεση. Χωρίς τήν πίστη στόν Κύριο η οικουμένη είναι έρημος, η γή τού Κανενός. Ο Αντίχριστος είναι τό λογικό τέλος τής στροφής τής πίστης στήν ανθρωπολογία. Τής γνώσεως τού καλού καί τού κακού. Στήν ανθρωπολογία ανήκουν καί οι ερωτήσεις σου.
Δημοσίευση σχολίου